نمى‌رود.

ماده، حادث و داراى ابتدا و مخلوق خداوند است. و خالق آن قادر است كه او را دوباره نابود كند و امكان نيست كردن وجود دارد، پس نه ازلى است و نه ابدى و نه سرمدى! دقت شود.

مجرد بقاى ماده كه مستند به اراده آفريدگار باشد نه مستند به ذات ماده، منافاتى با حدوث او ندارد و به عبارت دقيق، علم از بقاى ماده خبر مى‌دهد نه از ضرورت بقاء كه مستلزم ابديت است. ماديين بسيار بين علم و فلسفه اشتباه مى‌كنند.

تأكيد مجدد بر نفى ازليت ماده و انرژى‌

هم ماده ازلى نيست و هم انرژى، فرق نمى‌كند كه اول كدام يك به وسيله اراده خالق به وجود آمده باشد. ماده ازلى نيست‌كه تبديل به انرژى مى‌شود. انرژى ازلى نيست كه قابليت تبديل به ماده را دارد. هركدام اگر ازلى مى‌بود قابليت تبديل و تحول را از دست مى‌داد. و همه مى‌دانيم كه اگر شرايط بقاى ماده تغيير كند، تبديل به انرژى مى‌شود؛ و نيز انرژى اگر شرايط بقاى خود را از دست بدهد، ماده مى‌شود. و هر چيزى‌كه ازلى و ضرورى الوجود باشد هيچ گاه شروط بقاى خود را از دست نمى‌دهد، و اين موضوع در فلسفه صد در صد قطعى شده است.

در منطق در بحث اقسام قضايا از هزاران سال قبل ثابت است كه قضيه ضروريه غير از قضيه دايمه است، مثلًا «زمين حركت دارد»، قضيه دايمه است، اما «زمين مكان مى‌خواهد» قضيه ضروريه است.

بعضى از دانشمندان بر نفى ازليت ماده، چنين استدلال مى كنندكه" ادوين هابل" در قانون معروف خود مى گويد: كهكشان ها به سرعت در حال دور شدن‌