فردا كه تو را دسترس زادى نيست‌

حتمى است تو را برات امروز گرفت‌

پيش از من و تو زمانه هايى رفتست ... مثل ...

از دور فلك ليل و نهارى رفتست‌

زين قافله خوبان و بدانى رفتست ...= ...

انديشه و انباشته هايى رفتست‌

اين خاك امروز گذرگاه كسان است‌

بى قيمت و بى قدر بر رهگذران است‌

دانى اثر دوره ما ضى زمان است‌

چشم و رخ و بازوى جهان گيران است‌

اين عشوه دلسوز و چنين جلوه مسحور

اين زلف پريشان و چنين ديده مخمور

اين چهره زيبا و چنين منظر مسرور

در فاصله زود شود منكر و منفور

تاريخ چه خوانى و سفر را چه برآيى‌

عبرت همه جاست ولى‌گر به خودآيى‌

از خشت سر خانه بپرس رمز جهانى‌

هر خشت بود مالك يك كهنه رباطى‌

از صفحه هستى نه توخواندى و نه من‌

از سرّ وحقايق نه تو دانى و نه من‌

هر كس ز گمانش سخنى چند بيافزود

لكن همه غرقند به غفلت چون تو و من‌

آن لعبت طنّاز كه اجمل ز پرى‌

با آن قد رعنا و چنان عشوه گرى‌

بود نقطه پركار حواس همگى‌

آخر به لحد خفت بلا زير سرى‌

پوسيده و گنديده هران عضوتنى‌

آن دلبر شيرين پرى چهره جمال‌

كز طلعت او خفى بدى رنج و ملال‌

زيبش به خيال گشتى چو كمال‌

ديدى كه شدش تنگى آن گور مجال‌

از دايره اش باز بشد فصل مقال‌

چشمى‌كه شدى آب ز ديدش همه دلها

پنهان شدى در وقت تقابل همه چشمها