اى برده گِرو لعل تو از حقه ياقوت‌

ياقوت لب لعل تو مرجان مرا قوت‌

ياقوت لب لعل تو چون قوت روان است‌

ياقوت نهم نام لب لعل تو يا قوت‌

هاروت گر ز ديده ماروت بديدى‌

صد ساحرى آموختى از نرگس جادوت‌

قربان و فاتم به وفاتم گذرى كن‌

تابوت مگر بشنوم از رخنه تابوت‌

عليك بالحفظ دون الجمع فى الكتب‌

فإن فى الجمع آفات تفرقها

اللص يسرقها و الفأر يخرقها

النار تحرقها و الماء يغرقها

يك ماه در ميان دو شب را بما نماى‌

تا جمله بنگريم به يك شب دو ماه را

مراد از ماه روى دوست‌

و از دو شب دو گيسوى او

زلف‌راگفتم سيه چون نى به خود پچيد وگفت‌

هركه با خورشيد بنشيند شود رويش سياه!

سالى كه بود دوازده ماه ديدم‌

ماهى كه بود دوازده ساله ببين‌

من المحسنات القلب كقوله تعالى‌

كل فى فلك و ربك فكبر