مقدمه:

من ناسيونالست و ملى‌گرا نيستم و نه ببرترى كشور و ساكنين ان بر ديگر كشورها و ملتها قايلم من مسلمانم و مناط برترى مسلمانان را بر اساس انترناسيونالزمى اسلامى در علم تقوى و اخلاق ميدانم. ولى چون من در افغانستان زندگى ميكنم قهرا روى سخن من به هموطنان مسلمان و به مصالح اين كشور خواهد بود. هر چند اميدوارم نوشته‌هاى اين كتاب براى برادران مسلمانم در ساير كشورها نيز مفيد باشد.

هدف اين رساله كوچك راهنمايى راههاى ترقى مردم و كشور است كه در اوايل قرن بيست يكم بعلت حكومت خرافى و ظالمانه كمونيستها (1357- 1371) و جنگهاى داخلى پاره‌اى از احزاب جهادى و حكومت چندساله جاهلانه و ستمگرانه طالبان، نه تنها از ترقى بازماند كه از امكانات ناچيز سياسى و اقتصادى و رفاهى كه از نظامهاى ضعيف گذشته باقى‌مانده بود نيز محروم گرديد و يكى دو قرن بعقب برگشتيم.

امروز كه من بتاليف اين رساله شروع نمودم نه قانون اساسى داريم و نه عدالت اجتماعى و نه كارخانه‌هاى توليدى ونه نظام اقتصادى و ه يك حكومت انتخابى و نه حاكميت ملى!! و حال ما رقت‌انگيز و اسفبار است.

كشور توسط يك اداره موقت با خزانه خالى اداره ميشود كه توسط موافقت نامه بن (مركز سابق المان) با سرپرستى سازمان ملل متحد و رعايت دولتهاى غربى بوجود امده است. و مردم عوام از اينكه از شر جنگهاى داخلى و خارجى كه از سال 1357 تا دو ماه قبل تقريبا ادامه داشت و بنا بودى ملت و كشور منتهى شده بود راحت شده‌اند خوشحال بنظر مى‌رسند و از منجمد شدن اقتصاد و بر هم خوردن نظام سياسى كشورو نيز از ناديده گرفته شدن‌