عبادت پروردگارش أحدى را شريك نسازد و در سوره «بيّنة» مى فرمايد: «وَ ما أُمِرُوا إِلَّا لِيَعْبُدُوا اللَّهَ مُخْلِصِينَ لَهُ الدِّينَ حُنَفاءَ ... إِنَّ الَّذِينَ كَفَرُوا مِنْ أَهْلِ الْكِتابِ وَ الْمُشْرِكِينَ فِي نارِ جَهَنَّمَ خالِدِينَ فِيها أُولئِكَ هُمْ شَرُّ الْبَرِيَّةِ (6) إِنَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ أُولئِكَ هُمْ خَيْرُ الْبَرِيَّةِ (7)؛ و مأمور نشده اند مگر اينكه «الله» را با اخلاص عبادت كنند و حق گرا باشند، آنانيكه كافر شده اند از اهل كتاب و مشركين در آتش دوزخ مخلّد و شريرترين مخلوقات مى باشند.

حالا كه مطلب روشن شد، برگرديم به وساطت و واسطه ها: اگر واسطه ها عبادت نشوند آيا وساطت آنان جايز است يا حرام؟ جمعى ميگويند حرام است و يا شرك و به هرحال بيهوده.

بيهوده است كه خداوند ارحم الراحمين است (از همه مهربانها مهربان تر) و نيز قرآن مى فرمايد: «وَ إِذا سَأَلَكَ عِبادِي عَنِّي فَإِنِّي قَرِيبٌ أُجِيبُ دَعْوَةَ الدَّاعِ إِذا دَعانِ فَلْيَسْتَجِيبُوا لِي وَ لْيُؤْمِنُوا بِي لَعَلَّهُمْ يَرْشُدُونَ» (بقره/ 186)؛ وقتى بندگانم ازمن، از تو سؤال كنند من نزديك (به آنان) مى باشم دعاى دعاكننده (خواهنده) را زمانى كه مرا بخوانند اجابت ميكنم بايد امر مرا بپذيرند و به من ايمان بياورند شايد ارشاد شوند. ( (أَمَّنْ يُجِيبُ الْمُضْطَرَّ إِذا دَعاهُ وَ يَكْشِفُ السُّوءَ» (نمل/ 62)؛ آيا كسى است كه اجابت بيچاره را بنمايد وقتى كه دعا مى كند، و بدى (حال او را) برطرف كند و امثال اين آيات.

جواب اين است كه دانشمندان در مباحث علمى اجتهادى همه ادله را بايد مورد مطالعه قرار بدهد و نتيجه گيرى كنند نه اينكه تحت تأثير يك طرف قرار بگيرد و از طرف ديگر غافل بماند كه از راه حق منحرف ميشود. همان خدايى كه اين آيات را فرستاده، آيات ديگرى فرستاده: