14- منت نگذاشتن‌

«وَ لا تَمْنُنْ تَسْتَكْثِرُ»[1] [رسول من‌] چيزى را كه به فقير مى‌دهى براى خدا باشد، مبادا بر او منت بگذارى! اهل بيت عليهم السلام همين كار را كردند، سه روز پى‌درپى نان خود را به فقير، مسكين و يتيم دادند، در حالى‌كه خودشان روزه دار و گرسنه بودند. «وَ يُطْعِمُونَ الطَّعامَ عَلى‌ حُبِّهِ مِسْكِيناً وَ يَتِيماً وَ أَسِيراً» «إِنَّما نُطْعِمُكُمْ لِوَجْهِ اللَّهِ لا نُرِيدُ مِنْكُمْ جَزاءً وَ لا شُكُوراً»[2] آنان پنج نفر بودند، على، فاطمه، حسن، حسين و فضّه خادمه، اهل البيت، فقط پنج قرص نان را در خانه داشتند، براى هر نفر يك قرص نان. مى‌گويند: يك‌وقتى امام حسين عليه السلام مريض شده بود، آنان نذر كرده بودند كه اگر خدا او را شفا بدهد، سه روز روزه بگيرند، آنان سه روز روزه گرفتند، شام هرروز كه مى‌خواستند افطار كنند، شبى فقير، شبى يتيم و شبى اسير آمد، اهل بيت همه‌ى نان خود را به آنان مى‌دادند. اين‌ها همه امتحان است، آنان نان خود را به ديگران مى‌دادند و خودشان با آب افطار مى‌كردند. قرآن اين‌كار اهل بيت را تقدير كرد و سوره‌ «هَلْ أَتى‌» به همين مناسبت نازل شد، هركارى‌كه براى خدا باشد، خدا پاداش آن را مى‌دهد.

[1] - مدثر/ آيه 6

[2] - انسان/ آيه 8، 9