فصل ششم: تعدى ممنوع‌

قرآن كريم از اعتداء و تجاوز بر كفار، حتى در حين جنگ نهى فرموده است. وَ قاتِلُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ الَّذِينَ يُقاتِلُونَكُمْ وَ لا تَعْتَدُوا إِنَّ اللَّهَ لا يُحِبُّ الْمُعْتَدِينَ. (بقره 190)

اعتداء و تجاوز حرام، عبارت از اقداماتى عليه كفار است كه قانون از آن نهى كرده باشد و موارد آن در اين فصل ذكر مى گردد.

1- كشتن و جنگيدن با كفار، قبل از دعوت آنان به قبولى دين اسلام.

قبلا دانسته شد كه سبب تشريع جهاد ابتدايى، نشر اسلام و رفع موانع از طريق به سعادت رسيدن انسانها است، نه اشغال سرزمين‌ها و حكومت كردن بر ديگران و استثمار آنان و امثال آن‌كه از اغراض حيوانى است، بنابرين فقهاى ما هيچ اختلافى ندارند،[1] كه هجوم بردن بر كفار، مشروط به قبول نكردن اسلام از طرف آنان است بايد اولا آنان را به اسلام دعوت نمود چنانچه پذيرفتند كه برادران مسلمان ما مى‌شوند و اذيت آنان جايز نيست و از گذشته‌ى آنان صرف‌نظر مى‌شود. در قرآن مى‌خوانيم: قُلْ لِلَّذِينَ كَفَرُوا إِنْ يَنْتَهُوا يُغْفَرْ لَهُمْ ما قَدْ سَلَفَ وَ إِنْ يَعُودُوا فَقَدْ مَضَتْ سُنَّتُ الْأَوَّلِينَ.

به كفار بگو اگر نهى از كفر[2] را بپذيرند (و مسلمان شوند)

[1] ص 52 ج 21 جواهر الكلام

[2] قيل ان ينتهوا عن المحاربة الى الموادعة يغفر لهم ما قد سلف من المعاقبة