فصل بيست و چهارم: جهاد در حرم و ماههاى حرام‌

جنگيدن و كارزار در چهار ماه حرام كه عبارت از ذو القعده و ذو الحجه و رجب و محرم باشد، از گناهان كبيره مى‌باشد كه قرآن (بقره 217- 193 و توبه 5) آنرا بسيار نكوهش فرموده است.

بنابرين مسلمانان درين چهار ماه با كفار و باغيان و كسانيكه امثال آنان واجب و يا جايز است، نجنگند، و حتى كشتن كافر بدون قتال ابتدايى هم جايز نيست‌ (فَإِذَا انْسَلَخَ الْأَشْهُرُ الْحُرُمُ فَاقْتُلُوا الْمُشْرِكِينَ). بلى قتل مرتدين و امثالهم درين چهار ماه به حكم سابق و اولى خود باقيست. ولى اگر كفار در اين چهار ماه بر مسلمين حمله نمايند، مسلمانان هم مى‌تواند با آنان بجنگند، حتى اگر كفار در ماه رجب مثلا بر مسلمانان حمله ور شوند، جايز است كه آنان در ماه محرم ابتداى بجنگ آنان نمايند. الشَّهْرُ الْحَرامُ بِالشَّهْرِ الْحَرامِ وَ الْحُرُماتُ قِصاصٌ فَمَنِ- اعْتَدى‌ عَلَيْكُمْ فَاعْتَدُوا عَلَيْهِ بِمِثْلِ مَا اعْتَدى‌ عَلَيْكُمْ) ماه حرام عوض ماه حرام است، حرمت‌ها قصاص دارد (اگر كسى حرمتى را هتك نمود، مى‌شود كه با او مقابله به مثل نمود، مثلا مومن محترم است ولى اگر سيلى بزند، يا دشنام بدهد، مى‌شود او را زد و باو دشنام داد.[1] و هكذا) هركس بر شما تجاوز نمود شما هم‌

[1] براى تحقيق جواز مقابله بالمثل و حرمت آن در بعضى از موارد به جزء اول حدود الشريعة در ماه سب مراجعه شود ولى قصاصى كه در متن گفته شد، كه تعدى دشمن در يك ماه مجوز تعدى مسلمان در ماه حرام ديگر مى‌شود، مشكل است كه بطور كلى آن را در غير مورد آيه تعيمى داد و به جواز آن قايل شد، ولى ظاهر آيه اختصاص به مورد ندارد