هجرت مسلمانان افغانى‌

در شريعت اسلام بر هرمكلف فرض شده است كه از هرجائى كه به دستورات اسلامى خود در آنجا عمل نتواند، بايد بيرون رود و به جائى رود كه بتواند بدين خود عمل نمايد، آفرينش انسان براى خوردن و خوابيدن نيست، بلكه براى تكامل است كه در پناه تدين بدست مى‌آيد، مرد مسلمان بايد تمام امورات زندگانى فردى و اجتماعى و اقتصادى و اخلاقى و علمى خود را بر اساس موازين دينى ارزيابى كند و دين را معيار آنها قرار دهد بلكه واجب است از جائيكه آينده او و يا اولاد او از نظر دينى در آن خطرناك گردد و خوف ارتداد او در آينده برود، هجرت كند، هرچند فعلا مى‌تواند بدستورات دينى خود عمل نمايد[1].

و بطريق اولى مسافرت به جائيكه انسان، متمكن از انجام وظايف اسلامى خود نباشد و يا اصل ديانت او و يا فرزندان او در درازمدت به خطر افتد، حرام مى‌باشد.

بطور نمونه بايد متذكر شد كه امروز جمعى از مسلمانان افغانى (خصوصا مقيم كابل) بخاطر ملاحظات اقتصادى هجرت نكرده‌اند و به رژيم دست‌نشانده روسى و ضد اسلامى ماليات و حقوق گمرگ مى‌پردازند، جوانان‌شان به عسكرى و سربازى كه عليه اسلام و مسلمين مى‌جنگند، مى‌روند، فرزندان كوچك‌شان به لانه‌هاى فساد و الحادپرور، باسم مدرسه مى‌روند، بعضى از تاجران غير متدين مبالغ هنگفتى را سالانه بدولت ماركسيستى كه هم وطن‌فروش است و هم دشمن اسلام مى‌دهند يا اينكه به چشم‌

[1] اين وجوب از مذاق شرع دانسته مى‌شود، و عقل نيز به آن حكم مى‌كند و ممكن است كه از آيه قُوا أَنْفُسَكُمْ وَ أَهْلِيكُمْ ناراً. نيز استنباط گردد.