فصل بيست و دوم: مرابطه‌

اقامت در سرحدات (مرزها) و اماكنى كه خوف هجوم كفار بر مسلمانان مى‌رود، به منظور مراقبت و نگهدارى سرزمينهاى اسلامى در نظر مشهور فقهاى ما در زمان حضور غيبت امام (ع) مستحب است‌[1] و فاضل مقداد در تنقيح بوجوب كفايى آن قايل شده است كه به نظر نگارنده در فرض خوف هجوم و يا نفوذ عوامل جاسوس و مخرب كفار، مورد قبول و غير قابل مناقشه است حتى اگر رژيم حاكم، مقيد باسلام نباشد، زيرا مرابطه براى حفظ سر- زمين‌هاى اسلامى و نگهدارى جان مسلمان‌ها و دفاع از اسلام است نه حمايت از رژيم فاسد مسلط، و لذا جنگيدن براى بقاى رژيم مذكور بر مرابط و غير او حرام است.

ظاهرا رباط به كمتر از سه روز تحقق نمى‌يابد و مستحب است كه تا چهل روز دوام يابد و چنانچه تا اين حد يا بيشتر از آن طول بكشد، ثواب جهاد را پيدا مى‌كند. در يك روايت چنين آمده است:

الرباط ثلاثة ايام و اكثره اربعون يوما فاذا كان (جاوز) ذلك فهو جهاد.[2]

و اگر بتواند كمكى بامر مرابطه و مرابطين بنمايد نيز نيكو و مطلوب و مستحق ثواب است، مانند ارسال مواد غذايى، حيوانات‌

[1] مستحب خود مراقبت است و اقامت مقدمه آنست و قيل الرباط هو الاقامة فى الشغر بازاء العدو.

[2] ص 19 ج 11 الوسايل. و السند لا يخلو عن ارسال.