تحت حمايگى و امان‌

در قرآن مى‌خوانيم كه اگر يكى از مشركين از تو پناهندگى بخواهد، او را پناه بده تا كلام خدا (و دلايل حقانيت دين اسلام) را بشنود (و اگر غباوت او بر عقلش غالب آمد و به حق ايمان نياورد) او را به محل امنى برسان.

از اين آيه مى‌فهميم كه، پناه دادن مشرك (حتى مشرك محارب كه در ميدان جنگ كشتن او واجب است) اگر پناه بخواهد لازمست كه باو امان داده شود.

آيا شنيدن كلام الله (حتى يسمع كلام الله) غايت و هدف تشريع وجوب پناه دادن است تا اگر در موردى كه هدف مذكور متوقع نباشد پناهندگى هم جايز نباشد يا فايده آن؟ كه پناه دادن مطلقا جايز باشد. وجه اول اگر ظاهر نباشد بايد از باب قدر متيقن بر آن اقتصار كرد. چه اطلاق آيه براى معناى دوم هم مفهوم نيست.

و الله العالم.

حضرت پيامبر اسلام (ص) در خطبه معروف خود در منى فرموده است:

[1]

المسلمون اخوه تنكافا و ما وهم و يسعى بذمتهم ادناهم هم يد على من سواهم.

مسلمانان با هم برادرند، خونهاى‌شان با هم مساوى است و كمترين آنان مى‌تواند كه بذمه آنان امان بدهد و آنان (به منزله) دست واحدى بر غير خودشان هستند.

احمد حنبل و ابو داوود و نسايى و حاكم از امير المومنين على (ع) نقل كنند كه پيغمبر اكرم (ص) فرموده است:

ذمة المسلمين واحدة يسعى بها ادناهم و هم يد على من سواهم.

[1] اين حديث را شيعه و سنى نقل كرده است و سند آن صحيح مى- باشد. ص 55 ج 19 الوسايل.