مجاهدين، محبوب خداوند هستند[1] و خدا بانها وعده راهنمائى راههاى خود را داده است‌[2] و حتى با قلت عددى آنان را بر دشمن بزرگ پيروز ميگرداند (كَمْ مِنْ فِئَةٍ قَلِيلَةٍ غَلَبَتْ فِئَةً كَثِيرَةً بِإِذْنِ اللَّهِ)[3] بنابراين مجاهدين بايد از همه بيشتر با خدا ارتباط داشته و به تكاليف اسلامى خود مقيد باشند.

نگارنده در سال 8531 در رساله دفاع و حركت، مقدارى از مسايل شرعى را با اشاره بادله آن بيان داشتم ولى بعد در اثر مراجعات بعضى از مجاهدين و سؤالات آنها متوجه شدم مندرجات رساله مذكور كافى نيست و بايد موضوعات ديگرى نيز مطرح شود تا حداكثر مسايل مورد ابتلاى مجاهدين ما حل گردد.

در پايان بايد تذكر داد كه احكام مندرجه اين رساله فتواى اينجانب است كه بر اساس اصول رايج استنباط،

[1] - إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الَّذِينَ يُقاتِلُونَ فِي سَبِيلِهِ صَفًّا كَأَنَّهُمْ بُنْيانٌ مَرْصُوصٌ خدا دوست دارد كسانيرا كه در راهش ميجنگند گويا آنان ساختمان محكم( و بهم پيچيده) ايست

[2] - وَ الَّذِينَ جاهَدُوا فِينا لَنَهْدِيَنَّهُمْ سُبُلَنا.

[3] - چه بسا گروه كوچكى كه بر گروه بزرگى باذن خدا پيروز شده است.