" وَ الَّذِينَ يَجْتَنِبُونَ كَبائِرَ الْإِثْمِ وَ الْفَواحِشَ وَ إِذا ما غَضِبُوا هُمْ يَغْفِرُونَ وَ الَّذِينَ اسْتَجابُوا لِرَبِّهِمْ وَ أَقامُوا الصَّلاةَ وَ أَمْرُهُمْ شُورى‌ بَيْنَهُمْ وَ مِمَّا رَزَقْناهُمْ يُنْفِقُونَ وَ الَّذِينَ إِذا أَصابَهُمُ الْبَغْيُ هُمْ يَنْتَصِرُونَ ..."

در مقام مدح مومنين مى‌فرمايد:

«از گناهان كبيره و فواحش اجتناب مى‌كنند و نماز را برپا مى‌دارند و كارشان شورايى (مورد مشوره) است و از آنچه به آنان روزى داده‌ايم انفاق مى‌كنند و وقتى مورد تجاوز واقع مى‌شوند انتقام مى‌گيرند.»

از اين آيه تنها حسن مشوره نمودن در كار، بدست مى‌آيد و لزوم و وجوب آن حتى از سياق آيه هم بنابر اظهر استفاده نمى‌شود زيرا آيه اعمال واجب (اجتناب از گناهان كبيره و فواحش) و اعمال مستحب (غفران و انتصار) و اعمالى كه واجب و سمتحب هردو را دارد مانند نماز و انفاق و استجابت را با هم، در سياق خود دارد.

بنابراين، فهميده نمى‌شود كه مشوره نمودن واجب است و يا مستحب و قدر متيقن، احتمال دوم است.