كتاب بود كه اين‌ه مرجع و مستند شيعيان در عمل به احكام و فرايض اسلامى بودند.

در اواخر غيبت صغرى و اوايل غيبت كبرى اين چهارصد كتاب در چهار مجموعه‌ى حديثى معروف، يعنى «الكافى»، «من لا يحضره الفقيه»، «تهذيب الاحكام» و «الاستبصار» گردآورى گرديدند.

در عصر حضور ائمه (ع) معمول عالمان و فقيهان اين بود كه احاديث فقهى را با ذكر اسناد آنها جمع، تدوين و عرضه كنند، اما در عصر غيبت كبرى تا زمان شيخ طوسى، مجموعه‌هاى فقهى با همان محتواى حديثى ليكن بدون ذكر اسناد، نگارش يافت: مانند «المقنع» و «الهداى» شيخ صدوق (م 381 ه. ق) و «النهاية» شيخ طوسى (م 460 ه. ق)

در زمان شيخ طوسى جمعى از فقها به تدوين سبك جديدى از متون فقهى روى آوردند. در اين سبك مسايل، فروع و مفاهيمى را خود فقيه برمى‌گزيد كه در برخى از فروع آن نص خاص وجود نداشت و در ذيل آنها استنباط و فتواى خود را بر اساس اصول و قواعد مى‌نوشت. نخستين كتاب فقهى تدوين شده با اين سبك، كتاب «المبسوط» شيخ طوسى بود كه دربردارنده همه ابواب فقهى (از طهارت تا ديات) بود. در اين كتاب كه شامل فروع فراوان است،