امير المؤمنين (عليهما السلام)

لا يذوق المرء عن حقيقة الايمان حتّى يكون فيه ثلاث خصال: الفقه فى الدّين و الصّبر على المصائب و حسن التّقدير فى المعاش.

يعنى مرد، حقيقت ايمان را نمى‌چشد تا در او سه خصلت نباشد دانائى در دين، صبر بر مصيبت‌ها و اندازه‌گيرى نيكو در زندگانى (جمع و خرج او متناسب باشد).[1]

نظر آخر به سوره و العصر:

بسيار اشتباه خواهد بود كه ما بوجود خود بعنوان يك موجود فيزيكى نگاه كنيم و يا انسان را همچو سائر انواع حيوانات ارزيابى كنيم كه دائره حركات و سكنات او را تا مرز شكم و عورت مى‌رود بدانيم، زيرا انسان بخاطر نعمت عقل و بيان برتر از سائر انواع زنده‌جان‌ها است و استعداد و امتياز او بيشتر از آنها و قهرا مسئوليت و رسالت او سنگين‌تر خواهد بود و گمان نميرود كه در اين دو اصل (1- برترى انسان از موجودات ديگر، 2- مناسب مسئوليت بااستعداد و امتياز) جاى ترديدى وجود داشته باشد،

ممكن است گفته شود كه اين مسئوليت عبارت از امور زير است:

1- تلاش علمى و عملى در استثمار بهتر طبيعت بمنظور بهتر زيستن از ناحيه غذا و لباس و وسائل زندگانى.

2- ايجاد روابط عادلانه با همنوعان بمنظور تحكيم و توسعه عدالت اجتماعى بر اساس وجدان انسانى.

[1] - اين سوره آخرين سوره‌يست كه مشتمل بر قسم ميباشد، بقول طنطاوى خداوند در سراسر قرآن بچهل چيز سوگند ياد كرده است كه بيست تا سى آن در علويات و بيست تا سى آن در سفليات است كه توجه به آنان فوايد زيادى براى مسلمانان دارد و اين سوگندها كليد همه دانشهاى آسمانى و زمينى است.