گفتم خانم! خودت گفتى كه چند روز است بچه‌ها به‌جاى نان علف خورده‌اند! گفت: درست است كه من گفتم؛ ولى من نگفتم كه آرد براى‌ما بخريد، صبر مى‌كردى، من همان‌كار را تكرار مى‌كردم، چند روزى ديگر نيز علف مى‌خورديم، مرد من از تو نان نخواسته بودم و نه حالا وقت نان آوردن بود! جبهه جنگ برشكم‌ما مقدم است، بايد به‌جاى آرد، كارتوس مى‌خريدى و با خود به جبهه مى‌بردى!! مى‌بينيدچه‌قدر فداكارى است؟ چنين ايمانى در كجاى دنيا پيدا مى‌شود؟! دركدام دانشگاه و در كدام حوزه علميه چنين ايمان محكم پيدا مى‌شود؟! مردم مسلمان افغانستان اين‌گونه خود را ساخته بودند، زن، مرد، پير، جوان، همه و همه با ايمان قوى و اراده محكم مردانه‌وار جنگيدند تا يك ابرقدرت جهنمى دنيا را به زانو در آوردند.

سرمشق از گذشته‌

اگر مردم تركستان غربى آن‌زمان كه بعد شوروى‌ها آن را به چند كشور تقسيم كردند، اين ايمان قوى افغانى‌ها را مى‌داشتند، شوروى‌ها هيچ‌كارى نمى‌توانستند. اراده انسان بسيار كارساز است و با اراده قوى هركارى را كه انسان بخواهد انجام مى‌دهد. ما در شرايط كنونى بايد از اين تجربه‌ها استفاده كنيم، آن‌چه را كه صحبت كردم مربوط به گذشته بود؛ ولى در آينده نيز همين‌طور است، مردم بايد داراى اراده قوى باشند، خصوصاً جوانان كشور، مجاهدين افغانستان در مجموع حالت ديگر پيدا كردند، زن و مرد يك‌مرتبه عوض شدند، نمى‌گويم" صددرصد" اقلًا" هفتاددرصد" مردم عوض شدند، ما در دوران جهاد افراد بى‌تفاوت داشتيم، فرصت طلب‌ها داشتيم به آن‌ها كارى ندارم؛ ولى اكثر مردم افغانستان، پشتون، اوزبك، تاجيك، هزاره، شيعه، سنى، فارس، پشتون، همه و همه فهميدند كه با پيروزى و غلبه بر شوروى هم دين‌شان حفظ مى‌شود، هم استقلال، هم كرامت و هم عزت‌شان، همه چيزشان را در گرو پيروزى با دشمن مى‌ديدند، يك اراده عجيبى پيدا شده‌