هستند كه به خدا و رسول او ايمان آورده باشند و هيچ شك وترديد در باطن‌شان وجود نداشته باشد و با مال و جان خود در راه خدا جهاد كرده باشند، مؤمنين فقط اينان هستند. يك‌عده از برادرانى‌كه در ايران هستند، در پاكستان و يا در ساير كشورها هستند، آنان نسبت به جهاد اسلامى غفلت دارند و هنوز فكرشان به‌طرف" دالر" به‌طرف پول و به قاچاق مشغول‌اند، نه از جان‌شان خيرى براى اسلام مى‌رسد و نه از مال‌شان، طبق آيه مباركه، آنان مؤمن نيستند و من نمى‌دانم با كدام جرئت آنان ادعا مى‌كنند كه مسلمان و مؤمن هستند؟ منطق قرآن همين است كه مى‌فرمايد: «إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ الَّذِينَ آمَنُوا بِاللَّهِ وَ رَسُولِهِ ثُمَّ لَمْ يَرْتابُوا وَ جاهَدُوا بِأَمْوالِهِمْ وَ أَنْفُسِهِمْ فِي سَبِيلِ اللَّهِ أُولئِكَ هُمُ الصَّادِقُونَ» اينان ادعاى ايمان كنند و اينان در ادعاى‌شان صادق‌اند. آنانى‌كه مال خود را در راه خدا دادند، اولاد خود را در راه اسلام فدا كردند، خودشان هم‌چنان با اراده محكم در راه خدا به جهاد خود ادامه مى‌دهند، آنان بايد بگويند مؤمن‌اند.

بهانه‌گيرى‌هاى غير معقول‌

آن‌عده‌اى‌كه از انقلاب اسلامى‌ما فاصله مى‌گيرند و هر روز به يك بهانه از زير بار مسئوليت جهاد فرار مى‌كنند، آنان ايمان ندارند و ادعاى مؤمن بودن هم نمى‌توانند. اين‌عده به بهانه‌هاى مختلف در جهاد اسلامى شركت نمى‌كنند و هر روز بهانه مى‌گيرند، مثلًا مى‌گويند: چون‌كه گروه‌هاى مبارز باهم اختلاف دارند و متحد نيستند، ما نمى‌خواهيم در انقلاب سهم بگيريم، خيلى خوب، خدا آن گروه‌ها را اصلاح كند و آن‌ها را به راه نيك هدايت كند؛ اگر قابل اصلاح و هدايت نسيتند، خداوند آن‌ها را ذليل و نابود نمايد؛ منتهى اين بهانه معقول نيست، مثل اين مى‌ماند كه بگوييد، چون‌كه اديان آسمانى باهم متحد نيستند، ما به خدا ايمان نمى‌آوريم، همه مى‌بينيد كه نصرانيت با يهوديت اختلاف دارند، پيروان مسحيت، با پيروان دين اسلام اختلاف دارند؛ اگر قرار باشد شما به‌خاطر اختلاف‌