يعنى قرآن مجيد مى‌خواهد بگويد كه همه‌ى مؤمنين مرد نيستند؛ بلكه در ميان آن‌ها كسانى وجود دارند كه مرد هستند. بعضى‌ها مؤمن هستند؛ ولى مؤمن‌نامرد، پيمان مى‌بندند؛ ولى پيمان‌شان سست. (وقتى فشار بر آن‌ها وارد شود عقب نشينى مى‌كنند و يا محافظه كارى مى‌نمايند) قرآن مجيد مى‌فرمايد: در ميان مؤمنين مردانى هستند كه به عهد و پيمان خود وفاداراند و به آن عمل مى‌كنند. مؤمن واقعى وقتى با خداوند جل جلاله پيمان بست، از كارهاى خلاف دورى مى‌كند؛ محرمات را ترك و واجبات را انجام مى‌دهد. مؤمن واقعى براى مردم مصدر خير مى‌شود و كارهاى نيك براى آن‌ها انجام مى‌دهد. مؤمن واقعى از غرور و تكبر فاصله مى‌گيرد، از خيانت دورى مى‌كند. مؤمن واقعى به عهد و پيمانش وفادار است. «مِنَ الْمُؤْمِنِينَ رِجالٌ صَدَقُوا ما عاهَدُوا اللَّهَ عَلَيْهِ فَمِنْهُمْ مَنْ قَضى‌ نَحْبَهُ وَ مِنْهُمْ مَنْ يَنْتَظِرُ وَ ما بَدَّلُوا تَبْدِيلًا» عده‌اى از آن‌هاى كه به عهد و پيمان خود با خدا صادق بودند، فوت كرده‌اند؛ ولى عده‌اى ديگر هنوز زنده هستند و در انتظار امر پرودگار خود بسر مى‌برند؛ آن‌ها در هيچ حالت سُست نشدند [هرگز عقايد خود را] تبديل نكردند، با همان تعهد خود باقى هستند.

وقتى انسان با خدا پيمان مى‌بندد، بايد به پيمان خود عمل نمايد. بر مؤمن لازم است پيمانى را كه با خدا مى‌بندد تا آخر به آن وفا دار باشد. مؤمن واقعى پيمان شكنى نمى‌كند؛ هر پيمانى كه باشد، فرق نمى‌كند؛ در هر صورت به عهد خود احترام دارد. در مورد پيمان با مردم نيز چنين است و قتى كه انسان با كسى پيمان مى‌بندد بايد آن را نشكند و به عهد خود استوار بماند؛ پيمان شكنى براى مؤمن جايز نيست؛ هر عهد و پيمانى كه باشد بايد انسان به آن ملتزم باشد. البته اين موضوع علاوه بر تاكيد قرآن مجيد در ظاهر قضيه نيز تأثير دارد و از انسان پيمان شكن، كسى خوشش نمى‌آيد. دين مقدس اسلام به تمام پيمان‌ها احترام‌