«وَ الَّذِينَ يُصَدِّقُونَ بِيَوْمِ الدِّينِ»

آن‌هايى‌كه روز قيامت را تصديق مى‌كنند. عده‌اى از مردم، هميشه مواظب خود هستند و در هر شرايطى غرايز خود را كنترل مى‌كنند؛ آن‌ها به اين باور هستند كه روز قيامت واقع مى‌شود و از ما حساب گرفته خواهد شد؛ برهمين اساس از روز قيامت ترس دارند و آن را تصديق مى‌كنند. متأسفانه عده‌اى ديگر برعكس، روز قيامت را قبول ندارند و آن را مسخره مى‌كنند.

«وَ الَّذِينَ هُمْ مِنْ عَذابِ رَبِّهِمْ مُشْفِقُونَ»

آن‌هايى كه از عذاب پروردگار خود مى‌ترسيدند. آن‌هايى‌كه به روز قيامت باور دارند، هيچ وقت ازعذاب روز قيامت غافل نمى‌شوند. يعنى آنان «هلوع» نيستند و در هنگام مصيبت بى‌تابى نمى‌كنند، وقتى نعمت براى آنان برسد، تكبر نمى‌كنند، باعث اذيّت و آزار مردم نمى‌شوند.

«إِنَّ عَذابَ رَبِّهِمْ غَيْرُ مَأْمُونٍ»

براى اين‌كه از عذاب پروردگارشان در امان نخواهند بود. اين عده از عذاب خداوند متعال جل جلاله مى‌ترسند و مى‌دانند كه در قيامت، راه فرار براى آن‌ها وجود ندارد.

طبيعت و تربيت‌

در سوره مباركه معارج، دو موضوع طبيعت و تربيت انسان، مورد بحث قرار گرفته است و اين دو موضوع و يا دو مطلب از نظر معنى و مفهوم باهم تفاوت زيادى دارند. به‌قول شاعر مى‌گويد: