نه زمان بر خداى متعال جل جلاله مى‌گذرد و نه مكان براى او مفهوم دارد و او خالق زمان و مكان است و بر همه چيز محيط است.

«وَ نَراهُ قَرِيباً»

رسول من، آن‌ها روز قيامت را بسيار دور مى‌دانند؛ ولى ما آن روز را نزديك مى‌بينيم.

وضعيت آسمان‌

«يَوْمَ تَكُونُ السَّماءُ كَالْمُهْلِ»

به‌ياد آور روزى را كه آسمان مثل مُهل است. مُهل، يعنى فلز گداخته شده، مثل اين‌كه انسان طلا و نقره و ساير فلزات را در كره آتش بيندازد و ذوب شود. در روز قيامت ابتدا نظام مادى به‌هم خورده و نابود مى‌شود. زمين غبار مى‌شود، جاذبه عمومى از بين مى‌رود و انرژى خورشيد تمام مى‌شود. كرات با هم تصادم مى‌كنند؛ وقتى كرات به‌هم خورد و از هم پاشيد، مثل فلز گداخته شده ديده مى‌شود. حالا چرا قرآن مجيد، آسمان را به فلز گداخته‌شده تشبيه مى‌كند؟ دقيق معلوم نيست؛ ولى ممكن است خصوصيات كرات اين‌گونه است كه وقتى به هم تصادم مى‌كنند و كوبيده مى‌شوند مثل فلز گداخته شده، ديده مى‌شود، والله العالم.

وضعيت كوه‌ها

«وَ تَكُونُ الْجِبالُ كَالْعِهْنِ»

و كوه‌ها، مثل پشم رنگين ديده شود. در آيه قبل فرمود كه آسمان مانند مُهل ديده مى‌شود؛ اماّ وقتى نوبت به كره زمين مى‌رسد، از تعبير ديگر استفاده مى‌كند. مى‌فرمايد: مانند عِهن، يعنى پشم رنگين شده. در بعضى از جاها براى ساختن نمد و ساير مفروشات، پشم را ابتدا نرم مى‌كوبد و بعد به صورت مختلف آن را رنگ‌