قيامت‌

«إِنَّهُمْ يَرَوْنَهُ بَعِيداً» «وَ نَراهُ قَرِيباً»

آن‌ها آن روز را دور مى‌دانند و ما آن را نزديك مى‌بينيم.

رسول من، شما صبر و مقاومت كنيد و به تبليغ خويش ادامه دهيد. آن‌هايى كه حرف تو را قبول نمى‌كنند و روز قيامت را دور مى‌بينند؛ گاهى مى‌گويند: قيامت در كجا است؟ گاهى هم مى‌گويند: قيامت بسيار دور است؛ رسول من، ما آن روز را نزديك مى‌بينيم و زود است كه از آن‌ها حساب بگيريم.

البته اين موضوع كه بعضى از مردم قيامت را دور مى‌بينند در يك زمان خاص خلاصه نمى‌شود و مقطعى هم نيست؛ بلكه از ابتداى خلقت تا روز قيامت اين مشكل وجود داشته و دارد. در گذشته‌ها مردم استخوان‌هاى پوسيده اموات را مى‌آوردند، نزد پيغمبراكرم صلى الله عليه وآله وسلم مى‌انداختند و مى‌گفتند: آيا اين‌ها زنده مى‌شوند؟ چگونه اين‌ها دوباره قابل جمع‌اند؟ در حالى‌كه خاك شده‌اند؟! به همين بهانه منكر قيامت مى‌شدند. قرآن مجيد مى‌فرمايد: «وَ ضَرَبَ لَنا مَثَلًا وَ نَسِيَ خَلْقَهُ قالَ مَنْ يُحْيِ الْعِظامَ وَ هِيَ رَمِيمٌ»[1] براى ما مثال آورد و خلقت خود را فراموش كرد و استخوان‌هاى پوسيده را انداخت و گفت كه چه‌كسى براى اين‌ها حيات مى‌بخشد؟.

اين‌گونه انسان‌ها در طول تاريخ وجود داشته‌اند و در عصر حاضر نيز وجود دارند. اين‌ها اصلًا به اين فكر نيستند كه چگونه خلق شده‌اند و چگونه در رحم مادر رشد و نمُو كرده‌اند و حيات بر آن‌ها چگونه تعلق گرفت و چگونه در آن‌جا پرورش يافتند و بعد چطور به‌دنيا آمدند؟ وقتى به‌دنيا آمدند، چه كسى پستان مادر آن‌ها را

[1] - يس/ آيه 78