الْأَلِيمَ‌ (يونس: 97 96)

كار آدمى از كثرت گناه به جايى مى‌رسد كه هر آيت و معجزه اى براى او إقامه شود إيمان نمى‌آورد تا عذاب دردناك را ببيند نعوذ بالله منه.

به اين آيه توجه كنيد: «وَ لَوْ أَنَّ قُرْآناً سُيِّرَتْ بِهِ الْجِبالُ أَوْ قُطِّعَتْ بِهِ الْأَرْضُ أَوْ كُلِّمَ بِهِ الْمَوْتى‌ ...» (الرعد: 31)

اگر به وسيله قرآن كوهها به حركت آورده شود و يا زمين قطعه قطعه گردد و يا مردگان به آن به سخن آورده شوند (تا كفّار اين معجزات را ببينند و إيمان آورند، هرگز إيمان نخواهند آورد)

بلى به شهادت اين آيات و سيره قطعى كفّار اين مطلب ثابت است كه هيچگاه همه‌ى إنسان‌هاى روى زمين به خدا إيمان نخواهند آورد و ادامه معجزات براى جمع زيادى هيچ فايده اى ندارد و آمدن إمام غائب (عج الله فرجه) هم تأثيرى در هدايت همه‌ى بشر آن زمان نخواهد داشت.

بعضى ها فكر مى‌كنند اگر ماه يك مرتبه يا اقلًا سال يك مرتبه از آسمان صدايى به همه مى رسيد كه دين اسلام بر حق است كفرى در زمين باقى نمى ماند. ممكن است اين صدا تا حدى مؤثّر واقع مى‌شد ولى بشر بهانه گير كه اين دو آيه و امثال آن طبيعت متمرد او را بيان مى‌كند براى صداى مذكور عللى از خود مى تراشيدند و إيمان نمى‌آوردند.

نظر عالى و قرآن‌

«قُلِ انْظُرُوا ما ذا فِي السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ ...» (يونس: 101)

بگو به مردم كه نظر بيفكنند در آسمانها و زمين چيست؟

كدام مكتب و كدام مدرسه و كدام طريقه و كدام دين به إنسان‌ها چنين نظر عالى ميدهد و او را به تحقيق و ادراك عام در آسمان و زمين تشويق مى‌كند