اين مى‌شود كه بعد از قبض روح از بدن، روح ترا در برزخ مى برم. ميشود كه كلمه مطهرك، قرينه بر وجه اول باشد؛ زيرا روح عيسى (ع) مطهر بوده، ولى در زندگانى جسمانى باكفار در تماس بوده وقتى با بدن بالا برود از رجس كفار و ديدن و صحبت با آنان و شنيدن كلام آنان پاك و مطهر مى‌شود. والله العالم. و اين قول مرجح ديگر نيز دارد كه بقولى، مختار معروف و مشهور بين علماء است. و از همه مهم تر اين كه كلمه «توفى» هر چند گاهى در توفى نفس أخذ كامل ان إستعمال شده ولى در موارد ديگر به معناى توفى اجر و غيره آمده است وكلمه «وفى» و «توفى» مانند كلمه «وفات» و «فوت» نيست كه براى نيستى بيايد ولى مع الوصف كلمه «متوفيك» خالى از ظهورى در أخذ نفس وروح نيست. والله العالم.

شدت عذاب قتل بر بنى اسرائيل‌

«مِنْ أَجْلِ ذلِكَ كَتَبْنا عَلى‌ بَنِي إِسْرائِيلَ أَنَّهُ مَنْ قَتَلَ نَفْساً بِغَيْرِ نَفْسٍ أَوْ فَسادٍ فِي الْأَرْضِ فَكَأَنَّما قَتَلَ النَّاسَ جَمِيعاً وَ مَنْ أَحْياها فَكَأَنَّما أَحْيَا النَّاسَ جَمِيعاً» (المائدة: 32)؛ بجهت اين كه قابيل هابيل را كشت بر بنى اسراييل نوشتيم (و فرض كرديم) كه هر كس نفسى را بدون قتل نفس ديگر يا تباهى در زمين بكشد، گويا همه مردم را كشته و كسى كه نفسى را زنده بگرداند (و از مرگ نجانش دهد) گويا همه‌ى مردم را زنده نموده است.

در اين آيه چند سؤال است‌

اول: چرا براى بنى اسراييل اين حكم غليظ نازل شده و مناسب و سزاوار بود كه همان زمان بر فرزندان آدم- كه خيلى كم بودند و بايد نسل آدم تكثر مى يافت، اين حكم نازل مى‌شد، و چرا در اولين شريعت جامع نوح (ع) و سپس در شريعت ابراهيم (ع) كه باز هم نسل كم بوده نازل نشد و چرا اين حكم عام المنفعه به بنى اسراييل اختصاص يافت و فرزندان يعقوب چه خصوصيتى داشتند؟

دوم: إحياء يك نفر و حفظ او از تلف بمنزله إحياء (و حفظ) همه‌ى مردم از تلف، هر چند