دين اسلام و وسوسه شيطان رجيم است.

خاتمه:

در بيان بعضى اصنافى كه خداوند آنان را دوست دارد و يا دوست ندارد:

اول: دوست داشتنى هاى خداوند: صابرين، متطهرين، متقين، محسنين صابرين متوكلين مقسطين (عدالت كنندگان بين مردم) مطهرين جنگ كنندگان در راه خدا پيروى كنندگان از پيامبر (ص)

دوم: خداوند مى‌فرمايد: اصناف و أعمالى را دوست ندارد: مفسدين، الفساد، كفار، كافرين، ظالمين، معتدين، مختال فخور (=فاسد فخركننده) خوان اثيم (خيانت‌كار گنهكار) الجهر بسوء غيبت، مسرفين خائنين، فرحين.

گناه زمينه ساز گناه‌

«إِنَّ الَّذِينَ تَوَلَّوْا مِنْكُمْ يَوْمَ الْتَقَى الْجَمْعانِ إِنَّمَا اسْتَزَلَّهُمُ الشَّيْطانُ بِبَعْضِ ما كَسَبُوا وَ لَقَدْ عَفَا اللَّهُ عَنْهُمْ إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ حَلِيمٌ‌ (آل‌عمران: 155)؛ كسانيكه از شما روز ملاقات دودسته (مسلمانان و مشركين در جنگ) فرار كردند، همانا شيطان آنها را به وسوسه هاى خود به سبب بعضى از أعمالى كه كسب نموده بودند به لغزش افگند. و خداوند از آنها عفو فرموده كه آمرزنده و برد بار است.

از اين آيه اين قانون كلى به دست مى‌آيد كه گناه معنويت و روحانيت نفس آدمى را تا حدى آلوده مى‌سازد و زمينه ساز ارتكاب او براى گناه ديگرى مى‌شود و هكذا و لذا براى مرد مؤمن لازم است گناه نكند و اگر گاهى گناه كرد زود توبه و إستغفار كند تا أثر آن از نفس محو شود. و گرنه از گناهانى كو چك به ارتكاب گناهان بالاتر مى پردازد. به اين آيه توجه فرماييد: «ثُمَّ كانَ عاقِبَةَ الَّذِينَ أَساؤُا السُّواى‌ أَنْ كَذَّبُوا بِآياتِ اللَّهِ وَ كانُوا بِها يَسْتَهْزِؤُنَ» (الروم: 10)؛ عاقبت مردم بدكار (از بدى به اين جا رسيد) كه آيات خدا را به دورغ نسبت‌