ايشان‌ مِمَّا يَكْسِبُونَ‌ از آن چيزى كه كسب ميكنند يعنى از رشوه و مآكل حرام و كسب فعلى را گويند كه بآن جر منفعت كنند و لهذا طيور شكارى را (كواسب) خوانند آورده‌اند كه علماى يهود مرسومى داشتند كه هر سال از يهودان ميگرفتند چون رسول صلّى اللَّه عليه و آله مبعوث گشت ايشان دانستند كه او پيغمبر آخر الزمان است چه صفت او را موافق آن چيزى يافتند كه در تورية بود ترسيدند كه اگر افشاى اين معنى كنند يهودان ميل بدين اسلام كنند و مرسوم مقرر را از ايشان مسدود سازند پس آن را تحريف كردند بصفات مخالف آن و چون پيغمبر صلّى اللَّه عليه و آله بمكه آمد جماعتى كه نعت و صفت او را شنيده بودند گفتند همانا اين آن پيغمبر است كه نعت او در تورية نوشته شده پس بنزديك رؤسا و احبار خود آمدند و گفتند پيغمبرى كه موسى ما را از او خبر داده و در تورية صفت او نوشته شده اين پيغمبر است گفتند كلا و حاشا پس تورية را بياوردند و آن سطور محرفه را بر ايشان خواندند و ايشان را از راه بردند پس مراد به‌ ثَمَناً قَلِيلًا رسوم علماى يهود است‌

و بعد از تهديد و وعيد ايشان تكذيب قول ايشان ميكند كه ميگفتند آتش دوزخ بما نرسد مگر روزهاى اندك و ميفرمايد كه‌ قالُوا گفتند يهود بزعم باطل خود كه‌ لَنْ تَمَسَّنَا النَّارُ هرگز مس نكند آتش دوزخ ما را و بما نرسد إِلَّا أَيَّاماً مَعْدُودَةً مگر بمقدار روزهاى شمرده شده يعنى ايام محصوره قليله كه آن هفت روز است هر روز در مقابل هزار سال از هفت هزار سال كه نهايت مدت دنيا است و يا بمقدار چهل روز كه بدان عدد قوم ما گوساله پرستيده‌اند بدانكه مس ايصال شي‌ء است ببشره بحيثيتى كه حاسه بآن متاثر گردد و لمس بمعنى طلب مس است و لهذا يقال (المسه فلا اجده) حاصل كه ايشان اعتقاد كرده بودند كه دنيا هفت هزار سال بيش نخواهد بود و ايشان بجاى هر هزار سال يك روز معذب خواهند بود در دوزخ و بعضى ديگر از ايشان گفتند كه بمقدار ايام عبادت عجل كه چهل روز بوده حق تعالى رد قول ايشان فرموده بقوله‌ قُلْ‌ بگو اى محمد صلّى اللَّه عليه و آله در جواب ايشان بر سبيل انكار كه‌ أَتَّخَذْتُمْ‌ آيا فرا گرفته‌ايد عِنْدَ اللَّهِ عَهْداً از نزد خدا پيمانى كه شما را از آنچه مى‌گوييد عذاب نكند و حفص باظهار ذال خوانده و غير او بادغام و قوله‌ فَلَنْ يُخْلِفَ اللَّهُ عَهْدَهُ‌ جواب شرط مقدر است اى (ان اتخذتم عند اللَّه عهدا فلن يخلف اللَّه عهده) يعنى اگر بحسب فرض فرا گرفته‌ايد عهدى را نزد خداى پس هرگز خلاف نكند خدا عهد خود را ابن مسعود گفته كه مرد باين عهد توحيد تعالى است لقوله تعالى‌ إِلَّا مَنِ اتَّخَذَ عِنْدَ الرَّحْمنِ عَهْداً و هو قول (لا اله الا اللَّه) و در اين دليل است بر آنكه خلف در خبر او محال است‌ أَمْ تَقُولُونَ‌ يا مى‌گوييد يعنى افترا ميكنيد عَلَى اللَّهِ ما لا تَعْلَمُونَ‌