خداوند از زبان پيامبرتان، نماز را در وطن، چهار ركعت و در سفر، دو ركعت و در حال هراس [از دشمن‌]، يك ركعت واجب كرد.

همچنين از مورّق، حكايت شده است كه:

سألت ابن عمر عن الصلاة فى السفر، فقال: ركعتين ركعتين، من خالف السنّة فقد كفر.[1]

از ابن عمر در باره نماز در سفر پرسيدم. گفت: دو ركعت دو ركعت. هر كس با سنّت مخالفت ورزد، كافر است.

ادلّه معتقدان به رخصت‌

واقعيت، اين است كه مستندات فقيهان اهل سنّت معتقد به رخصت، دچار ضعف فاحشى هستند. شافعى در كتاب الأمّ خود، تعبير «ليس عليكم جناح أن تقصروا» را دليل عقيده خود قرار داده است؛ سخنى كه ماوردى در كتاب الحاوى الكبير و فخر رازى در التفسير الكبير و ابن قدامه در المغنى، همان را دنبال كرده‌اند. اين در حالتى است كه برخى كاربردهاى واژه مزبور در قرآن كريم، يعنى آيه سعى ميان صفا و مروه- چنان كه پيش از اين گفتيم- ناتمام بودن استدلال امام شافعى و پيروانش را آشكار مى‌سازد.

دليل ديگر معتقدان به رخصت، حديث يعلى بن اميّه است كه در آن، قصر نماز به منزله صدقه الهى دانسته شده است. استدلال‌گران با ضميمه كردن اين اصل كه: «پذيرش صدقه، واجب نيست» چنين نتيجه گرفته‌اند كه قصر نماز، رخصتى بيش نيست. متن روايت يعلى بن اميّه چنين است:

سألت عمر بن الخطّاب قلت: فَلَيْسَ عَلَيْكُمْ جُناحٌ أَنْ تَقْصُرُوا مِنَ‌

[1]. مجمع الزوائد: ج 2 ص 357 ح 2936.