12/ 1- 3: حضور قلب پيامبر صلى الله عليه و آله در نماز

356. امام على عليه السلام‌-

در بيان نماز پيامبر خدا صلى الله عليه و آله-: هر گاه به نماز مى‌ايستاد، چنان مى‌گريست كه از درون سينه‌اش آوايى مانند آواى جوشش ديگ بر پايه‌هاى اجاق شنيده مى‌شد[1].[2]

357. فلاح السائل‌-

به نقل از جعفر بن على قمى-: پيامبر صلى الله عليه و آله هر گاه به نماز مى‌ايستاد، رنگ چهره‌اش از ترس خداى متعال، تغيير مى‌كرد.[3]

12/ 1- 4: گريه پيامبر صلى الله عليه و آله در نماز

358. امام على عليه السلام‌-

در توصيف پيامبر خدا صلى الله عليه و آله-: ايشان از بيم خداوند عز و جل و نه [به خاطر] جرم و تقصيرى مى‌گريست، تا آن جا كه جايگاه نمازش تَر مى‌شد.[4]

359. امام على عليه السلام‌-

در توصيف نماز پيامبر خدا صلى الله عليه و آله-: آن قدر مى‌گريست تا بيهوش‌

[1]. الاحتجاج نيز شبيه به اين متن را نقل كرده كه در پايان آن آمده است:« هر گاه به نماز مى‌ايستاد، از سينه و درونش، آوايى از شدّت گريه چون آواز جوشش ديگ بر آتش، شنيده مى‌شد».

[2]. إنَّهُ كانَ إذا قامَ إلَى الصَّلاةِ سُمِعَ لِصَدرِهِ وجَوفِهِ أزيزٌ كَأَزيزِ المِرجَلِ عَلَى الأَثافِيِّ؛ مِن شِدَّةِ البُكاءِ( الاحتجاج: ج 1 ص 519 ح 127، الخصال: ص 282 ح 27).

[3]. كانَ النَّبِيُ صلى الله عليه و آله إذا قامَ إلَى الصَّلاةِ تَرَبَّدَ وَجهُهُ؛ خَوفاً مِنَ اللَّهِ تَعالى‌( فلاح السائل: ص 289 ح 182، بحار الأنوار: ج 84 ص 248 ح 39).

[4]. كانَ صلى الله عليه و آله يَبكي حَتّى‌ يَبتَلَّ مُصَلّاهُ؛ خَشيَةً مِنَ اللَّهِ عز و جل مِن غَيرِ جُرمٍ( الاحتجاج: ج 1 ص 528 ح 127، بحار الأنوار: ج 10 ص 45 و ج 17 ص 293).