فصل دهم: دعاهاى روايت شده پس از نماز

314. پيامبر خدا صلى الله عليه و آله‌-

خطاب به شيبه هذيل-: در پى هر نماز مى‌گويى: «خدايا! مرا از سوى خودت ره بنما و از فضل و بخششت بر من فرو ريز و از رحمتت بر من بگستر و از بركت‌هايت، بر من فرو فرست».[1]

315. پيامبر خدا صلى الله عليه و آله:

هر كس مى‌خواهد كه خداوند، او را روز قيامت به دليل زشتكارى‌هايش نگاه ندارد و ديوان عملش را نگشايد، اين دعا را در پى هر نماز بخواند: «خدايا! آمرزش تو، اميدوار كننده‌تر از عمل من است و رحمت تو، گسترده‌تر از گناه من. خدايا! اگر گناهم نزد تو بزرگ است، عفوت از گناه من بزرگ‌تر است. خدايا! اگر من شايسته ترحّم تو نيستم، امّا رحمتت شايسته رسيدن به من و فرا گرفتنم هست، كه آن، همه چيز را فرا گرفته است. به رحمتت، اى رحيم‌ترين رحيمان!».[2]

[1]. تَقولُ في دُبُرِ كُلِّ صَلاةٍ: اللَّهُمَّ اهدِني مِن عِندِكَ، وأفِض عَلَيَّ مِن فَضلِكَ، وَانشُر عَلَيَّ مِن رَحمَتِكَ، وأنزِل عَلَيَّ مِن بَرَكاتِكَ( تهذيب الأحكام: ج 2 ص 107 ح 404، كتاب من لا يحضره الفقيه: ج 1 ص 324 ح 951).

[2]. مَن أرادَ أن لا يَقِفَهُ اللَّهُ يَومَ القِيامَةِ عَلى‌ قَبيحِ أعمالِهِ ولا يُنشَرَ لَهُ ديوانٌ، فَليَقرَأ هذَا الدُّعاءَ في دُبُرِ كُلِّ صَلاةٍ، وهُوَ: اللَّهُمَّ إنَّ مَغفِرَتَكَ أرجى‌ مِن عَمَلي، وإنَّ رَحمَتَكَ أوسَعُ مِن ذَنبي، اللَّهُمَّ إن كانَ ذَنبي عِندَكَ عَظيماً فَعَفوُكَ أعظَمُ مِن ذَنبي، اللَّهُمَّ إن لَم أكُن أهلًا أن تَرحَمَني، فَرَحمَتُكَ أهلٌ أن تَبلُغَني وتَسعَنَي؛ لِأَنَّها وَسِعَت كُلَّ شَي‌ءٍ، بِرَحمَتِكَ يا أرحَمَ الرّاحِمينَ( بحار الأنوار: ج 86 ص 37 ح 44، المصباح، كفعمى: ص 30).