459. امام كاظم عليه السلام‌- در باره اين سخن خداوند متعال: «سَنَسْتَدْرِجُهُمْ مِنْ حَيْثُ لا يَعْلَمُونَ؛[1] به تدريج، از جايى كه نمى‌دانند، گريبانشان را خواهيم گرفت»-: با هر گناه تازه‌اى كه مى‌كنند، خداوند، نعمت تازه‌اى به آنها مى‌دهد.[2]

460. امام صادق عليه السلام‌- در باره اين سخن خداوند: «وَ لا تَجْهَرْ بِصَلاتِكَ وَ لا تُخافِتْ بِها؛[3] و نمازت را به جهر مخوان و آن را با تَخافُت [هم‌] مخوان»-: منظور از «جَهر به نماز»، بلند كردن صدا، و منظور از «تَخافُت»، آهسته صحبت كردنى است كه گوشَت نشنود. [نمازت را] ميان اين دو بخوان.[4]

461. تهذيب الأحكام‌- به نقل از زُراره-: به امام صادق عليه السلام گفتم: خداوند در اين آيه: «از تو در باره انفال مى‌پرسند. بگو: انفاق براى خدا و پيامبر اوست»[5]. چه مى‌فرمايد؟

فرمود: «انفال براى خدا و پيامبر خداست. انفال، سرزمين‌هايى اند كه صاحبان آنها بدون تاخت و تاز و لشكركشى، ترك وطن كرده‌اند. اين اموال بازمانده، براى خدا و پيامبر هستند».[6]

4/ 5 تفسير مصداقى‌

462. صحيح البخارى‌- به نقل از عبد اللَّه [بن مسعود]-: چون آيه‌ «كسانى كه ايمان آورده‌اند، و

[1]. اعراف: آيه 182.

[2].

[3]. اسرا: آيه 110.

[4].

[5]. انفال: آيه 1.

[6].