ج- دعا كردن، پيش و پس از خواندن قرآن‌

355. الإقبال‌- به نقل از ابو الأكراد على بن ميمون صائغ-: امام صادق عليه السلام هر گاه كتاب قرآن و جامع را بر مى‌داشت، پيش از آن كه قرآن را بخواند و پيش از اين كه بازش كند، آن را در دست راستش مى‌گرفت و اين دعا را مى‌خواند: «به نام خدا. بار خدايا! من گواهى مى‌دهم كه اين، همان كتاب توست كه از جانب تو بر پيامبرت محمّد بن عبد اللَّه صلى الله عليه و آله فرو فرستاده شد، و همان كتاب توست كه از زبان پيامبرت بيان شد و احكام تو و قوانين دين تو در آن است. آن را بر پيامبرت فرو فرستادى و آن را عهدى از سوى خود براى خلقت و ريسمان متّصلى ميان خود و بندگانت قرار دادى.

بار خدايا! من عهد و كتاب تو را گشودم. بار خدايا! نگاه كردنم در آن را عبادت، و خواندنم را همراه با انديشيدن، و انديشيدنم را همراه با عبرت گرفتن، قرار ده و مرا از كسانى قرار ده كه از اندرزهاى تو در آن، پند مى‌گيرند و از نافرمانى تو دورى مى‌كنند، و هنگام خواندن كتابت، بر دل و بر گوشم مُهر مَنِه و بر ديده‌ام پرده ميفكن و خواندنم را خواندنى بدون تدبّر [و انديشيدن‌]، قرار مده؛ بلكه مرا چنان گردان كه در آيات و احكام آن بينديشم و به شرايع دين تو چنگ زنم، و نگاه كردنم در آن را غفلت‌آميز، و تلاوتم را شتاب‌زده قرار مده، كه به راستى تو دلسوز و مهربانى».[1]

[1].