3/ 6 آنچه براى حافظ و قارى قرآن، بايسته است‌

الف- تلاوتى شايسته قرآن‌

قرآن‌

«كسانى كه كتاب [آسمانى‌] به آنان داده‌ايم [و] آن را چنان كه شايسته تلاوت آن است، تلاوت مى‌كنند، ايشان اند كه بِدان، ايمان دارند، و كسانى كه بِدان كفر ورزند، همانان اند كه زيانكارند».[1]

حديث‌

313. امام على عليه السلام‌- پس از ليلة الهَرير (شب غُرّش)، هنگامى كه يكى از يارانش برخاست و گفت: تو نخست، ما را از [پذيرش‌] حكميّت، باز داشتى و سپس به آن فرمانمان دادى. نفهميديم كدام يك از اين دو، درست‌تر است؟!-: اين [سرگردانى‌]، سزاى كسى است كه رأى درست را [كه همان رأى من در نپذيرفتن حكميّت بود،] رها كرد.... كجايند آن مردمانى كه به اسلام، دعوت شدند و آن را پذيرفتند، و قرآن را خواندند و آن را استوار داشتند؟![2].[3]

314. امام على عليه السلام: بدانيد كه شما هرگز، راه درست را نخواهيد شناخت، مگر با شناختن كسى كه آن را رها كرده است، و هرگز به پيمان قرآن، وفا نخواهيد كرد، مگر با شناختن كسى كه آن را شكسته است، و هرگز به قرآن، چنگ نخواهيد زد، مگر با

[1]. بقره: آيه 121:« الَّذِينَ آتَيْناهُمُ الْكِتابَ يَتْلُونَهُ حَقَّ تِلاوَتِهِ أُولئِكَ يُؤْمِنُونَ بِهِ وَ مَنْ يَكْفُرْ بِهِ فَأُولئِكَ هُمُ الْخاسِرُونَ».

[2]. يعنى آن را به درستى و چنان كه بايسته است، خواندند و در آن انديشيدند و به احكام و تعاليم آن، عمل كردند.

[3].