فصل دوم: ويژگى‌هاى معنوى قرآن‌

2/ 1 ريسمان استوار خدا

قرآن‌

«و همگى به ريسمان خدا، چنگ زنيد و پراكنده نشويد، و نعمت خدا را بر خود، ياد كنيد: آن گاه كه دشمنان [يكديگر] بوديد. پس ميان دل‌هاى شما، الفت انداخت تا به لطف او، برادران هم شديد، و بر كنار پرتگاه آتش بوديد كه شما را از آن، رهانيد. اين گونه، خداوند، نشانه‌هاى خود را براى شما روشن مى‌كند. باشد كه راه يابيد».[1]

حديث‌

204. امام على عليه السلام: خداوند سبحان، هيچ كس را به چيزى مانند اين قرآن، اندرز نداده است؛ چرا كه قرآن، ريسمان استوار خدا و دستاويز مطمئن اوست. در اين قرآن، بهار دل و چشمه‌هاى دانش است، و براى صيقل دادن دل، چيزى جز آن وجود ندارد. با آن كه يادآوران [و پندآموزان از قرآن‌] رفتند و فراموشكاران يا آنان كه خود را به فراموشى مى‌زنند، مانده‌اند![2]

[1]. آل عمران: آيه 103:« وَ اعْتَصِمُوا بِحَبْلِ اللَّهِ جَمِيعاً وَ لا تَفَرَّقُوا وَ اذْكُرُوا نِعْمَتَ اللَّهِ عَلَيْكُمْ إِذْ كُنْتُمْ أَعْداءً فَأَلَّفَ بَيْنَ قُلُوبِكُمْ فَأَصْبَحْتُمْ بِنِعْمَتِهِ إِخْواناً وَ كُنْتُمْ عَلى‌ شَفا حُفْرَةٍ مِنَ النَّارِ فَأَنْقَذَكُمْ مِنْها كَذلِكَ يُبَيِّنُ اللَّهُ لَكُمْ آياتِهِ لَعَلَّكُمْ تَهْتَدُونَ».

[2].