محرك‌هاى صوتى پاسخ مى‌دهد و موجب بروز ترشحاتى مى‌شود كه نتيجه آن آزاد سازى ماده‌اى آرام‌بخش به نام آندروفين است. از آن جا كه مهم‌ترين اثر ماده مذكور، تسكين درد و انبساط و شادى در انسان است مى‌توان به ارزش قرآن‌درمانى پى برد كه عملًا موجب آزادسازى ماده اندروفين مى‌شود.[1]

جمع‌بندى نهايى‌

در يك جمع‌بندى كلى مى‌توان گفت كه رسالت اصلى قرآن، درمان بيمارى‌هاى روحى و رذايل اعتقادى، اخلاقى و رفتارى است. با اين وجود، روايات پر شمارى در باره درمان بيمارى‌هاى جسمى با قرآن به دست ما رسيده كه اگرچه سند و محتواى دسته‌اى از آنها خدشه‌پذير است، اما اصل موضوع به دليل روايات فراوان و نيز تجربه عملى، مسلّم و محرز است. البته به نظر مى‌رسد ميزان تأثير قرآن در درمان، متناسب با مراتب ايمان، اخلاص و يقينِ تلاوت‌كننده قرآن است و از اين رو كسانى كه در مراتب برترى قرار دارند بيشتر نتيجه مى‌گيرند؛[2] چنان كه در روايتى آمده است كه سوره حمد را بر هيچ دردى هفتاد بار نخواندم مگر آن كه درد برطرف شد:

[1].« قرآن درمانى و تأثير سحرانگيز آن»، روزنامه كيهان، شماره 19308( مورّخ 27/ 7/ 1387).

[2]. يكى از نمونه‌هاى قطعى و روشن نقش قرآن در درمان بيمارى‌هاى جسمى ماجرايى است كه آية اللَّه‌سيد جعفر سيّدان براى اين جانب( رى شهرى) نقل كردند. ايشان فرمود: