فصل پنجم: داستان‌هايى از بركات قرآن و تأثير آن در جان‌ها

5/ 1 ايمان نجاشى‌

قرآن‌

«و قطعاً كسانى را كه گفتند: «ما نصرانى هستيم»، نزديك‌ترينِ مردم در دوستى با مؤمنان خواهى يافت؛ زيرا برخى از آنان، دانشمندان و رُهبانانى اند كه تكبّر نمى‌ورزند».[1]

حديث‌

170. تفسير الطبرى‌- به نقل از ابن عبّاس-: پيامبر خدا صلى الله عليه و آله زمانى كه در مكّه بود، چون نگران جان ياران خود از سوى مشركان بود، جعفر بن ابى طالب و ابن مسعود و عثمان بن مَظعون را با گروهى از يارانش به سوى نجاشى، پادشاه حبشه، فرستاد. مشركان، با شنيدن اين خبر، عمرو بن عاص را با گروهى ديگر، روانه حبشه كردند و اين عدّه، زودتر از ياران پيامبر صلى الله عليه و آله بر نجاشى وارد شدند و گفتند: در ميان ما، مردى ظهور كرده است كه قريش را بى‌خِرد و نادان مى‌خواند و مى‌گويد كه پيامبر است. گروهى را نيز به سوى تو فرستاده است تا مردمانت را عليه تو بشورانَد. بنا بر اين، مايل بوديم كه نزد تو بياييم و خبر آنها را به تو بدهيم.

[1]. مائده: آيه 82:« وَ لَتَجِدَنَّ أَقْرَبَهُمْ مَوَدَّةً لِلَّذِينَ آمَنُوا الَّذِينَ قالُوا إِنَّا نَصارى‌ ذلِكَ بِأَنَّ مِنْهُمْ قِسِّيسِينَ وَ رُهْباناً وَ أَنَّهُمْ لا يَسْتَكْبِرُونَ».