151.
امام على عليه السلام- در توصيف قرآن-: در آن، بهار دلها و چشمههاى
دانش است، و براى دل، صيقل دهندهاى جز آن، وجود ندارد.[2]
2/ 4 مونس دلها
152.
امام زين العابدين عليه السلام: اگر همه مردمان، از مشرق تا مغرب
عالم بميرند، با بودن قرآن در كنار من، هيچ گاه احساس تنهايى نمىكنم.[3]
153.
امام صادق عليه السلام: مونس دل را جستجو كردم و آن را در قرائت قرآن
يافتم.[4]
ر.
ك: دانشنامه قرآن و حديث: ج 8 ص 491 (انس/ فصل سوم: آنچه شايسته انس گرفتن است).
2/ 5 شناخت خدا
154.
امام على عليه السلام: بارى، خداوند- تبارك و تعالى- محمّد صلى الله
عليه و آله را به حق فرستاد... با حكمى كه آن را تفصيل داد، و تفصيلى كه آن را
استوار داشت، و فرقانى كه آن را جدا ساخت، و قرآنى كه آن را تبيين نمود تا بندگان،
پروردگار خود را كه نمىشناختند، بشناسند و به او كه قبولش نداشتند، اعتراف كنند،
و وجودش را كه منكر بودند، اثبات كنند. پس خداوند سبحان، در كتاب خويش، بر آنان
هويدا گشت، بى آن كه او را [به چشم سر] ببينند.[5]