كريم نيز بر اين امر تأكيد دارد كه پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله به خواندن وحى مأمور است و تنها از آنچه بر او خوانده مى‌شود پيروى كند: «فَإِذا قَرَأْناهُ فَاتَّبِعْ قُرْآنَهُ»[1] و با اين آيه بر فعل خواندن تأكيد شده است، علاوه بر آن كه نام كتاب آسمانى نازل بر پيامبر اسلام، «قرآن» است كه به معناى «خواندن» است.

پيامبرى كه چشم به راهش بودند

در انجيل يوحنّا آمده است:

روزى سران قوم يهود از شهر اورشليم، چند تن از كاهنان را نزد يحيى فرستادند تا بدانند آيا او ادعا مى‌كند كه مسيح است يا نه. يحيى، روشن و بى‌پرده اظهار داشت: نه! من مسيح نيستم. پرسيدند: خوب، پس كه هستيد؟ آيا الياس پيغمبريد؟ جواب داد: نه! پرسيدند: آيا شما آن پيغمبر نيستيد كه ما چشم به راهش هستيم؟ باز هم جواب داد: نه![2]

در باب هفتم از همين انجيل آمده است:

وقتى عيسى به ميان مردم آمد و معجزات خود را آشكار ساخت، مردم در مورد وى اختلاف كردند؛ عده‌اى گفتند كه او مسيح است و عده‌اى ديگر گفتند كه او به راستى همان پيامبرى است كه چشم به راهش بوده‌ايم.[3]

به راستى اين پيامبر كه يهوديان در عصر حضرت عيسى عليه السلام چشم به راهش بوده‌اند چه كسى مى‌توانست باشد؟ او همان پيامبرى است كه خداوند در تورات وعده ظهورش را داده كه مانند حضرت موسى عليه السلام است و از نسل برادران بنى‌اسرائيل است. از اين عبارات به خوبى معلوم مى‌شود كه پيشگويى‌هاى پيامبران عهد عتيق، هم در مورد حضرت عيسى عليه السلام و دوره عهد جديد بوده، و هم در مورد حضرت محمّد صلى الله عليه و آله و دوره عهد نهايى و ختم نبوت.

[1]. قيامت: آيه 18.

[2]. يوحنا: باب 1، آيه 19- 21.

[3]. يوحنا: باب 7، آيه 40- 41.