«همانان
كه از اين فرستاده، پيامبر درسناخوانده- كه [نام] او را نزد خود، در تورات و
انجيل، نوشته مىيابند-، پيروى مىكنند. [پيامبرى است كه] آنان را به كار
پسنديده، فرمان مىدهد و از كار ناپسند، باز مىدارد و براى آنان، چيزهاى پاكيزه
را حلال مىكند و چيزهاى ناپاك را برايشان حرام مىگردانَد و از [دوش] آنان، قيد
و بندهايى را كه بر ايشان بوده است، بر مىدارد. پس كسانى كه به او ايمان آوردند و
بزرگش داشتند و يارىاش دادند و از نورى كه با او نازل شده است، پيروى كردند، آنان
همان رستگاران اند».[2]
حديث
132.
الطبقات الكبرى- به نقل از ابو هُرَيره-: پيامبر خدا صلى الله عليه و آله به خانه
مدراس[3] رفت و فرمود:
«عالمترينِ
خود را نزد من بفرستيد».
گفتند:
عبد اللَّه بن صوريا [، عالِمترينِ ما] است. پيامبر خدا صلى الله عليه و آله با
او خلوت كرد و وى را به دينش و به نعمتهايى كه خدا به ايشان (بنى اسرائيل) داد، و
گزْانَگبين و بِلدِرچينى كه به ايشان خورانْد، و ابرى كه بر سرشان سايهافكن ساخت،
سوگند داد و