توحيد قرآن، توحيد خالقيت، ربوبيت و الوهيت است كه اين مراتب از هم انفصال ناپذيرند. قرآن در ارائه راه‌هاى خداشناسى، همه طرق آيات «آفاقى» و «انفسى»، را به روى مخاطبان بازمعرفى مى‌كند:

«سَنُرِيهِمْ آياتِنا فِي الْآفاقِ وَ فِي أَنْفُسِهِمْ حَتَّى يَتَبَيَّنَ لَهُمْ أَنَّهُ الْحَقُّ.[1]

به زودى به آنها آياتمان را در افق‌هاى گوناگون و در خودشان نشان مى‌دهيم تا برايشان روشن شود كه او حق است».

«أَ فِي اللَّهِ شَكٌّ فاطِرِ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ‌.[2]

آيا در خداوند شكافنده آسمان‌ها و زمين ترديدى هست؟».

خداى قرآن همان‌گونه كه خداى عقل و حكمت است، خداى عشق و محبت و زيبايى است و يكايك اعضاى هستى، مجذوب او هستند، به سوى او روان اند و از ژرفاى وجود با او راز مى‌گويند:

«إِنْ كُلُّ مَنْ فِي السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ إِلَّا آتِي الرَّحْمنِ عَبْداً.[3]

هيچ كسى در آسمان‌ها و زمين نيست مگر اين كه بنده خداوند مهربان است».

«أَ فَغَيْرَ دِينِ اللَّهِ يَبْغُونَ وَ لَهُ أَسْلَمَ مَنْ فِي السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ‌.[4]

آيا به جز دين خدا طلب مى‌كنند، در حالى كه هر كس كه در آسمان‌ها و زمين است، تسليم او شده است».

انسان از ديد قرآن‌

تفسير انسان و حيات گسترده و بى‌كران او و آخرت‌شناسى نيز جلوه‌اى ديگر از عظمت و اعجاز قرآن است. توجه به ساحت‌هاى گوناگون جسم و روح و عقل‌

[1]. فصّلت: آيه 53.

[2]. ابراهيم: آيه 10.

[3]. مريم: آيه 93.

[4]. آل عمران: آيه 83.