همراه دارد.

مفهوم معجزه‌

معجزه، از مصدر «اعجاز»، مشتق از ريشه ثلاثى مجرّد «عجز»، به معناى: درماندگى، ناتوانى و نيز پايان هر چيز است.[1] اعجاز، به معناى: ناتوان ساختن يا ناتوان يافتن ديگرى است.[2] با توجّه به كتب لغت و كاربرد اين كلمه مى‌توان گفت: مفهوم اصلى در مادّه اين واژه چيزى مقابل قدرت است. هر دو واژه «معجز» و «معجزه»، اسم فاعل مفرد به معناى ناتوان كننده اند و جمع آنها «معجزات» است:

«وَ اعْلَمُوا أَنَّكُمْ غَيْرُ مُعْجِزِي اللَّهِ‌.[3]

بدانيد كه شما ناتوان كننده خداوند نيستيد».

معجزه در اصطلاح علم كلام، كار خارق‌العاده و همراه با تحدّى و سالم از معارضه است كه خداوند آن را به دست پيامبرش پديد مى‌آورد تا نشان راستى رسالت وى باشد.[4]

قرآن، آيتِ الهى‌

قرآن خود را آيت روشن و معجزه بيّن پيامبر خاتم مى‌شمارد:

«وَ قالُوا لَوْ لا أُنْزِلَ عَلَيْهِ آياتٌ مِنْ رَبِّهِ قُلْ إِنَّمَا الْآياتُ عِنْدَ اللَّهِ وَ إِنَّما أَنَا نَذِيرٌ مُبِينٌ\* أَ وَ لَمْ يَكْفِهِمْ أَنَّا أَنْزَلْنا عَلَيْكَ الْكِتابَ يُتْلى‌ عَلَيْهِمْ إِنَّ فِي ذلِكَ لَرَحْمَةً وَ ذِكْرى‌ لِقَوْمٍ يُؤْمِنُونَ‌.[5]

گفتند: چرا بر او نشانه‌هايى از سوى پروردگارش نازل نشده است؟ بگو: نشانه‌ها در

[1]. معجم مقاييس اللّغة: ج 2 ص 221 ماده« عجز».

[2]. مفردات ألفاظ القرآن: ص 547 ماده« عجز».

[3]. توبه: آيه 2.

[4]. ر. ك: شرح المصطلحات الكلامية، جمعى از نويسندگان، ص 334.

[5]. عنكبوت: آيه 50- 51.