تحريف و تغيير قرآن سخن گويد،[1] با دليل تواتر، تعارض دارد و مردود است.[2]

4. دلالت محتواى قرآن بر پيراستگى آن از تحريف‌

مرحوم علامه طباطبايى رحمه الله معتقد است محتواى قرآن، خود بر پيراستگى‌اش از تحريف، گواهى مى‌دهد. به اعتقاد ايشان، «آيات تحدّى قرآن، اين كتاب آسمانى را داراى اوصافى دانسته و به همان‌ها تحدّى كرده‌اند و آن اوصاف، در مصحف كنونى موجودند».[3] البتّه سخن ايشان ناظر به اين است كه وجود مجموعه اوصاف مورد اشاره و هم‌افزايى آنها به صورت جمعى، خرد و وجدان را به چنان يقين و اطمينانى مى‌رساند، نه يكايك آن اوصاف.

خلاصه گفتار علامه طباطبايى چنين است: «مى‌دانيم كه كتاب نازل شده بر حضرت محمد صلى الله عليه و آله، به صراحت يا كنايت، براى خود، ويژگى‌هايى برشمرده و ديگران را با همان‌ها به تحدّى فراخوانده است و اين ويژگى‌ها در قرآن كنونى، موجودند. براى مثال، فصاحت و بلاغت بى‌همتاى قرآن براى كسى كه سخن فصيح و بليغ را بازشناسد، مشهود است. از روزگار نزول قرآن تاكنون نمى‌توان نظم يا نثرى يافت كه بدين پايه از فصاحت و بلاغت رسيده باشد. اين ويژگى در سراسر قرآن به چشم مى‌خورد. قرآن كريم خود فرموده است:

«أَ فَلا يَتَدَبَّرُونَ الْقُرْآنَ وَ لَوْ كانَ مِنْ عِنْدِ غَيْرِ اللَّهِ لَوَجَدُوا فِيهِ اخْتِلافاً كَثِيراً.[4]

آيا در قرآن تدبر نمى‌كنند كه اگر از غير خدا بود، بى‌گمان در آن اختلاف بسيارى مى‌يافتند».

[1]. مثل برخى نمونه‌ها كه در كتاب القرائات سيّارى آمده( ر. ك: القرائات، تحقيق اتان كُلبرگ و محمّدعلى امير معزّى) و به تفصيل، توسط محقّقان كتاب سيّارى و نيز علامه سيّد مرتضى عسكرى( ر. ك: القرآن و روايات المدرستين: ج 3) بررسى و نقد شده است.

[2]. المسائل السروية: ص 82؛ التبيان فى تفسير القرآن: ج 1 ص 3؛ مجمع البيان: ج 1 ص 43.

[3]. ر. ك: نزاهت قرآن از تحريف: ص 76.

[4]. نساء: آيه 82.