ديگر باز نويسند و به آن جناب نسبت دهند. اين حقيقت را همه، حتى مخالفان پذيرفته‌اند. تنها مسئله‌اى كه برخى احتمال داده‌اند اين است كه جمله يا آيه‌اى از آن كاسته شده يا جا به جايى رخ داده يا تغييرى در كلمات يا اعراب آن رخ داده باشد؛ اما اصل كتاب الهى، به همان وضع و اسلوبى كه در زمان رسول خدا صلى الله عليه و آله بوده، باقى است.[1]

اكنون خواهيم كوشيد برخى شواهد تاريخى تحريف‌ناپذيرى قرآن را به اختصار مرور كنيم:

اول. اهتمام سخت مسلمانان به حفظ و نگارش كامل قرآن‌

از شواهد متقن تاريخى بر مى‌آيد كه عرب معاصر ظهور اسلام، از حافظه توانمندى برخوردار بوده و توانايى آن را داشته است كه قصيده‌هاى بلند و ديوان شعر شاعران خود را به سينه بسپارد. پس از بعثت پيامبر اكرم، علاقه عرب به شعر و سخن فصيح، بليغ و زيبا و نيز تشويق و دستور پيامبر صلى الله عليه و آله موجب شد تا به حفظ قرآن- كه هم به لحاظ محتوا و هم قالبِ ظاهر، آنان را به شدّت، مجذوب كرده بود- با شور و عشق، همّت بگمارند. بدين سان مسلمانان در آغاز، به فرمان پيامبر براى صيانت قرآن، از حافظه خويش كمك گرفتند. اما پيامبر بدين كار بسنده نكرد و افرادى را نيز كه نوشتن مى‌دانستند و «كاتبان وحى» خوانده مى‌شوند، مأمور نگارش قرآن كرد. بدين رو، اهتمام فوق‌العاده پيامبر اكرم و مسلمانان به كتابت، حفظ و قرائت قرآن را مى‌توان از روشن‌ترين نشانه‌هاى سلامت قرآن از تحريف دانست.[2] پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله پس از دريافت وحى، بدون فوت وقت، كاتبان را فرا مى‌خواند و آيات نازل شده، به دست آنان نگاشته مى‌شدند. از اين رو، مى‌توان به يقين مدّعى شد كه قرآن كريم در

[1]. الميزان فى تفسير القرآن: ج 12 ص 104- 105.

[2]. ر. ك: مجمع البيان: ج 1 ص 43.