شهرهاى كوچك و كم‌ترافيك زندگى مى‌كنند. اين شكيبايى به سبب معطلى هر روزه آنان در ترافيك و پذيرش ترافيك به عنوان واقعيت زندگى خود بوده است. نتيجه اين تمرين هر روزه و مستمر افزايش صبر در ترافيك و حفظ آرامش خواهد بود. بنابراين تمرين به صبر مى‌تواند اين فضيلت را در انسان ايجاد و تقويت كند و ميزان شكيبايى در ناملايمات را افزايش دهد.

انواع صبر

صبر را مى‌توان از جهات گوناگون تقسيم كرد. از يك منظر به دو بخش تقسيم‌مى‌شود: نخست صبر از عمل (صبر در ترك عمل) و ديگرى صبر در عمل (صبر در انجام عمل). اميرالمؤمنين (ع) به اين دو نوع صبر اشاره كرده و فرموده است: «صبر دو نوع است: صبر بر انجام چيزى كه خوشايندت نيست، و صبر از انجام چيزى كه خوشايندت هست».[1]

در ادامه، شرح اين دو نوع صبر از نظر خواننده محترم خواهد گذشت.

1. صبر بر ترك‌

مقصود از صبر بر ترك، همان صبر هنگام ترك عملى است كه طبع آدمى به انجام آن مايل و مشتاق است، اما عقل و شرع انجام آن را ناپسند دانسته، از آن نهى كرده و يا تركش را پسنديده‌تر شمرده است. بنابراين انسان با امساك نفس از انجام آن رفتارى كه متضمن صبر است، از خود

[1]. عيون الحكم و المواعظ، ص 56؛ شرح نهج البلاغة، ابن ميثم بحرانى، ج 5، ص 270 ح 48؛ بحار الأنوار، ج 68، ص 95، ح 60:« الصبر صبران، صبر على ما تكره و صبر عما تحبّ».