پروردگارا! محبّت مرا در قلب بندگانت بيانداز، آسمان‌ها و زمين را ضامن روزيم بگردان، ترس از مرا بر قلب دشمنانت بيانداز ... مرا دوست بدار و محبوبم گردان، گفتار و كردارى كه تو دوست دارى نزد من نيز محبوب گردان تا با لذّت آن را انجام دهم و با نشاط از آن عمل دست بردارم.[1]

آن حضرت در قسمتى از زيارت امين الله نيز دوست داشتن و محبوب شدن را از خدا درخواست مى‌كند و عرضه مى‌دارد:

پروردگارا! مرا به مقدّرات مطمئن گردان ... دوستدار برگزيدگان و اولياى خود قرار ده و در زمين و آسمانت محبوب گردان.[2]

بر اساس آنچه گفتيم، القاء دوستى و دشمنى بر قلب‌ها در اختيار انسان نيست اما اسباب آن را خداوند در اختيار آدمى قرار داده است. ازاين‌رو ايجاد محبّت و برداشتن آن را مى‌توان از مسير اسبابش به اختيار خود درآورد.[3]

رابطه مهربانى و محبّت‌

«حُبّ» از ماده «ح ب ب» ضد «بُغض» و به معناى علاقه قلبى و دوست داشتن است.[4] مهربانى، در حقيقت، نرمى و ملايمت در رفتار است.

[1]. الصحيفة السجادية الجامعة، ص 146:

[2]. مصباح المتهجد، ص 738:

[3]. ر. ك: سرّ دلبرى، ص 108 تا 110.

[4]. ر. ك: الصحاح، ج 1، ص 105؛ لسان العرب، ج 1، ص 289.