1. چشم فرو بستن از نامحرم‌

قُلْ لِلْمُؤْمِنِينَ يَغُضُّوا مِنْ أَبْصارِهِمْ وَ يَحْفَظُوا فُرُوجَهُمْ ذلِكَ أَزْكى‌ لَهُمْ إِنَّ اللَّهَ خَبِيرٌ بِما يَصْنَعُونَ.[1]

به مردان باايمان بگو چشم‌هاى خود را از نامحرمان ببندند، و دامن‌هاى خود را از آلودگى حفظ كنند. اين براى پاكيزه ماندن شما بهتر است؛ زيرا كه خداوند به آنچه انجام مى‌دهيد، آگاه است.

راهكار اول براى حفظ عفّت فرد و جامعه، فروبستن چشم از نامحرم است. انسان، لذّت‌جو و تنوّع‌طلب است. اگر بهره‌مندى از نعمت‌هاى مختلف و متنوع براى انسان فراهم باشد، تا جايى كه اين تنوع‌طلبى با مصالح ديگرى در تنافى نباشد، آموزه‌هاى دينى با آن مخالفتى ندارد، اما اگر تنوع‌طلبى، مخاطره‌آميز باشد و با مصالح بزرگ‌ترى سازگارى نداشته باشد، عقل سليم آن را تجويز نمى‌كند. ازاين‌رو بايد بكوشد ضمن دستيابى به لذّت بيشتر اما پاك، از مفسده‌ها و زيان‌ها در امان بماند. در اين مسئله، پوشيده بودن زنان و مردان از يكديگر، امكان بهره‌مندى را تا حدودى فراهم مى‌كند و مانع ابتلاى فرد و جامعه به مفاسدى همچون ناپاكى و بى‌عفتى مى‌شود. فرو بستن چشم از نامحرمان از راهكارهاى در امان ماندن از ناپاكى و بى‌عفتى، و از مصاديق حجاب و تفكيك زن و مرد بيگانه از يكديگر است.

«غَضّ» روى هم نهادن پلك‌هاى چشم، و «أبصار» جمع «بصر» به معناى چشم يا عضوى است كه كار ديدن را بر عهده دارد. بنابراين معناى آيه اين است كه به مؤمنان امر كن چشم خود را از نگاه به اجنبى‌

[1]. نور: 30.