فرمود كه چند كلمه در اين باب به طريق موعظه و مجادله حسنه نوشته، شايد سبب تنبه و دست برداشتن از اين قبايح شود. ظاهراً جناب ايشان گمان دارند كه در عتبات عاليات و بلاد مقدسه ايران اين طايفه از اين غائله آسوده و دامن عفت ايشان به لوث كذب و افترا آلوده نيست و اين خرابى دينى منحصر است در همان بلاد، غافل از آن كه نشر خرابى از سرچشمه در هر جا منتشر شده منتهى به مركز علم و حوزه اهل شرع اعتاب عاليه است؛ چه اگر اهل علم مسامحه نمى‌كردند و مراقب تميز صحيح و سقيم و صدق و كذب گفتار اين طايفه مى‌شدند و از گفتن اكاذيب نهى مى‌كردند كار خرابى به اينجا نمى‌رسيد.[1]

محدث نورى در بخشى ديگر از كتاب لؤلؤ و مرجان مى‌گويد:

سكوت متمكنين سبب تجرّى و بى‌مبالاتى اين طايفه بى‌انصاف شده حتى در حرم‌هاى شريفه و روضات متبركه، خصوص، حرم صاحب عزا حضرت سيد الشهداء- روحنا و روح العالمين له الفداء- در غالب اوقات، سيّما در اسحار كه موسم گريه و ناله و استغفار است به اقسام دروغ‌هاى عجيبه و گاهى به آوازهاى مطربه، آن محضر انوار را تاريك نمايند.[2]

نمونه‌هايى از روضه‌هاى دروغ از نگاه محدث نورى‌

اينك به چند نمونه از مرثيه‌سرايى‌هاى دروغين كه محدث نورى در

[1]. لؤلؤ و مرجان: ص 4.

[2]. لؤلؤ و مرجان: ص 321.