درآمد

واژه‌شناسى «امنيّت»

واژه «امْن»، مصدر است و در اصل، دلالت بر دو معناى نزديك به هم دارد: يكى آرامشِ دل، و ديگرى تصديق؛ زير انسان، چيزى را تصديق مى‌كند و گواهى مى‌نمايد كه نسبت به آن، اطمينان دارد و دلش آرام است، ابن فارس، در اين باره مى‌گويد:

همزه و ميم و نون، دو اصل [معنايىِ‌] متقارب‌اند: يكى امانت كه:

ضدّ خيانت و به معناى آرامشِ دل است، و ديگرى گواهى دادن و دو معنا، همان‌گونه كه گفتيم به هم نزديك‌اند ... مرد، زمانى قابل اعتماد است كه مردم از او در امان باشند و نگران غائله‌آفرينى‌اش نباشند.[1]

راغب در المفردات‌ مى‌نويسد:

ريشه «أمن»، آرامش خاطر و رفع نگرانى است.

[1]. معجم مقاييس اللغة: ج 1 ص 134.