6/ 6- 2 آنچه در قنوت گفته مى‌شود

616. الكافى‌- به نقل از اسماعيل بن فضل-: از امام صادق عليه السلام در باره قنوت و آنچه در آن گفته مى‌شود، پرسيدم.

فرمود: «هر آنچه خداوند بر زبانت جارى كرد، و براى آن، چيز خاصّى معيّن نشده است».

617. امام حسن يا امام حسين عليهما السلام: پيامبر خدا صلى الله عليه و آله كلماتى به من آموخت تا آنها را در قنوت بگويم: «خدايا! مرا همراه آنان كه ره نمودى، ره بنما و در ميان آنان كه عافيت داده‌اى، عافيتم ده و سرپرستى‌ام را مانند آنان كه سرپرستى‌شان را پذيرفتى، بپذير و آنچه را به من بخشيده‌اى، بركت ده و از قضاى سوء خود، آسوده‌ام دار، كه تو حكم مى‌رانى؛ ولى بر تو حكمى نمى‌رود و آن كه تو دوستش دارى، خوار نمى‌شود و آن كه تو دشمنش دارى، عزيز نمى‌شود. تو مبارك و والايى، اى پروردگار ما!».

618. كتاب من لا يحضره الفقيه: در قنوت همه نمازهاى واجب شبانه‌روز بجز جمعه، ذكر، اين است: «خدايا! از تو براى خودم، پدر و مادرم، فرزندانم، خاندانم و برادران ايمانى‌ام، يقين، عفو، گذشت، رحمت، آمرزش و عافيت در دنيا و آخرت را خواستارم».

619. امام صادق عليه السلام: كافى است در قنوت بگويى: «خدايا! ما را بيامرز و بر ما رحمت آور و به ما عافيت ده و از ما در دنيا و آخرت در گذر كه تو بر هر كار توانايى».