فى دينٍ لا رُكوعَ فيهِ وَ لا سُجودَ»[1] را ناظر به اين نكته دانست كه همه دين‌هاى توحيدى، صاحب آيين نمازند.

نماز در روزگار آدم عليه السلام‌

آدم عليه السلام به عنوان نخستين انسان و اوّلين پيامبر خدا، از موهبت نماز به عنوان كليد پيوند با خدايش برخوردار بوده است. روايت امام صادق عليه السلام در باره اوقات نماز آدم عليه السلام‌[2] و نيز توبه وى در عصر روز عرفه پس از اقامه نماز عصر،[3] نشان دهنده آن است كه نماز از زمان آدم ابو البشر عليه السلام مطرح بوده است.

نماز در روزگار ادريس عليه السلام‌

ادريس عليه السلام به عنوان سرسلسله عالمان و مدرّسان جهان بشريت، بخشى از دانش‌هاى مورد نياز بشر را بنيان نهاد. او را به عنوان نخستين ستاره‌شناس و نيز مبتكر سال‌شمارى و علم حساب مى‌شناسند[4] و محتمل است كه از اين علوم براى محاسبه اوقات نماز و شايد قبله‌شناسى بهره مى‌برده است. افزون بر اين، امام صادق عليه السلام در بيان فضيلت مسجد سهله در كوفه، آن جا را خانه و محل نماز ادريس عليه السلام دانسته است.[5]

نماز در روزگار نوح عليه السلام‌

نوح عليه السلام قديمى‌ترين پيامبر اولو العزم است و دين او به عنوان شريعتى مستقل و با آموزه‌هايى پايدار و ماندگار شناخته مى‌شود؛ آموزه‌هايى مانند توحيد در عبادت و

[1]. ر. ك: ج 2/ ح 1038.

[2]. ر. ك: ح 1.

[3]. ر. ك: تفسير القمى: ج 1 ص 44.

[4]. ر. ك: الميزان فى تفسير القرآن: ج 14 ص 65.

[5]. ر. ك: ح 2.