فصل يكم: تشريع نماز:

1/ 1: نماز در امّت‌هاى پيشين‌

قرآن‌

«پروردگارا! من [يكى‌] از فرزندانم را در درّه‌اى بى‌كشت و زرع، نزد خانه گرامى‌ات، سكونت دادم- پروردگارا- تا نماز را به پا دارند. پس دل‌هاى برخى از مردم را به سوى آنان گرايش ده و آنان را از محصولات [مورد نيازشان‌] روزى بده. باشد كه سپاس بگزارند!».

«آنان را پيشوايانى قرار داديم كه به فرمان ما هدايت مى‌كردند و به ايشان انجام دادن كارهاى نيك و بر پا داشتن نماز و دادن زكات را وحى كرديم و آنان پرستشگر ما بودند».

«چون از بنى اسرائيل پيمان گرفتيم كه جز خدا را نپرستيد و به پدر و مادر و خويشان و يتيمان و بينوايان احسان كنيد و با مردم، نيكو سخن بگوييد و نماز را بر پا داريد و زكات بدهيد، آن‌گاه، جز اندكى از شما، [همگى‌] پشت كرديد و روى برگردانديد».

«به موسى و برادرش وحى كرديم كه: براى قوم خود، خانه‌هايى در مصر فراهم كنيد و سراهايتان را رو به روى هم [و يا قبله و عبادتگاه‌] قرار دهيد و نماز برپا داريد و [اى موسى!] مؤمنان را مژده بده».

«هر جا كه باشم، مرا بابركت ساخته و تا زنده‌ام، به نماز و زكات سفارشم كرده است».