دارد بداند كه چه اندازه از نمازش سود برده، بنگرد. اگر نمازش او را از كارهاى زشت و ناپسند باز داشته، به همان اندازه كه او را باز داشته، از نمازش بهره برده است.

123. امام رضا عليه السلام: حكمت نماز، اقرار به ربوبيت خداوند عز و جل و نفى شريك از اوست. ايستادن در پيشگاه جبروت الهى عز و جل، با خوارى و بيچارگى، افتادگى و اعتراف و درخواست بخشش گناهانِ گذشته است. صورت نهادن بر خاك در هر روز براى بزرگداشت خداوندِ بزرگ بشكوه است، تا به ياد او بدون فراموشى و سرمستى، و خاشع و خاكسار و راغب، خواهان فزونى دين و دنياى خود باشد. افزون بر اينها، نماز، تداوم ذكر خداوند عز و جل در شب و روز است تا بنده، مالك و مدبّر و آفريدگارش را از ياد نبرد، و گرنه سرمستى و طغيان مى‌كند و اين، در ياد كردن او از پروردگارش عز و جل و ايستادن در پيشگاهش امكان‌پذير است، كه او را از گناهان و از انواع فساد باز مى‌دارد.

3/ 3: پيراستن از كبر

124. پيامبر خدا صلى الله عليه و آله: خداوند، ايمان را براى پاك كردن از شرك، و نماز را براى پيراستن از كبر واجب كرد.

125. امام على عليه السلام‌- در بيان حكمت واجبات-: از جمله، خداوند از بندگان مؤمنش با نمازها، زكات‌ها و جدّيت در روزه‌دارى در روزهاى معيّن، محافظت مى‌كند تا